Gisteren heb ik onze moderne penduleklok weggebracht naar een klokkenmaker. Ik had hem gevonden op Marktplaats. Telefonisch contact gehad en dat liep een beetje moeizaam. Maar goed, afspraak gemaakt. Ik ben ongeveer een uur bezig geweest om mijn klok zo in te pakken dat ik hem verantwoord kan vervoeren. Dat was al een klus. Toen in de auto. Adres kwijt. De goede man opnieuw gebeld.
Dan bel je aan bij iemand die je niet kent en bij wie je dacht: ‘hmm’. Maar er doet een vriendelijke Hagenaar open. Twee kleine, te dikke buldogjes blaffen mij hun welkom toe. De man loodst mij mee naar de achterkamer waar een grote tafel staat met allerlei gereedschap. Hij ontdoet mijn klok van zijn deken en constateert al snel wat er loos is. Veertje zus, ophaaldingetje zo, breukie dat, loszittend dit. Een aardige man en ik voel me direct op mijn gemak. Terwijl hij de klok bestudeert, bestudeer ik zijn kamer. Wat veel spullen. Een wand helemaal gevuld met foto’s zodat je de neiging krijgt om te vragen wie het zijn. Ik houd me in. Klokken aan de wand, heel veel klokken die continue een melodietje laten horen. Daar valt ons modern klokgeluidje bij in het niet. De man kan de klok maken, gaat er goed voor zorgen. Laat hem uithangen om te controleren en geeft mij een belletje.
Buiten ben ik blij dat ik deze man gevonden heb. Zo kom je nog eens ergens.