Zo ongeveer ziet ze er uit. Het schuchtere meisje dat met haar ouders en jongere broertje, in hetzelfde hotel verblijft, als wij.
Ze zwijgt voornamelijk. Terwijl ik deze woorden tik, besef ik dat ik haar helemaal niet heb zien of horen praten. Ze kijkt, observeert de wereld om haar heen.
Nee
Als de ober een bord pasta voor haar wil neerzetten, schudt ze heel stil haar hoofd. Dat doet ze een paar seconden later weer. Het wordt genegeerd. Als het bord vooor haar staat, vliegt ze er op af, ze valt het bord bijna aan. Het verwart mij. Dan zie ik weer dat ze ‘nee’ schudt en ik besef dat het mooie blonde meisje, een ’tik’ heeft. Haar hoofd schudt om de vijf seconden ‘nee’.
Nee
Ook als ze bij de rand van het zwembad staat, zie ik haar hoofd bewegen. Het meisje raakt mij. Ik weet niet waarom. Misschien die kleine inperfectie bij dat schattige koppie. Het zwijgen en kijken en de ‘nee’. Hoe vaak denkt men dat zij ‘nee’ zegt terwijl ze dat niet bedoelt.
Waar zegt ze ‘nee’ tegen? Of is het gewoon een kwestie van spiertjes die op eigen houtje iets doen? Soms kun je je anders voordoen dan je bent. Soms is het niet te verbergen. Ik denk dat dat mij raakt. Zo mooi. Zo kwetsbaar ook.