De auto moet nodig door de wasserette. Al een paar maanden eigenlijk dus de nood is hoog. We kiezen dit keer voor een onbekende auto-wasserette iets dichter in de buurt. Ik zeg tegen Vriendin dat ik blij ben dat zij het doet want ik vind het altijd spannend. Raak in de war van alle instructies en word ineens een dom blondje. Vriendin zegt daar geen last van te hebben, gelukkig.
We arriveren bij de wasserette waar al een auto onder de rollers wordt schoon gespoeld. We zien niemand. Waar moeten we betalen? Inmiddels staat achter ons ook een auto, dus weggaan is geen optie meer. Dan komt DE MAN uit zijn kantoortje. Een oude, dikke man, een pet op zijn hoofd, zijn buik naar voren wijzend en een gezicht dat op onweer staat. Hij gebaart dat Vriendin haar raampje naar beneden moet draaien en brult haar dan vijf instructies toe. Vriendin is altijd welwillend en knikt als het braafste meisje van de klas. Auto in de vrij, motor uit, letten op zijn gebaar en nog wat. Op het bord staan ook de instructies dus ‘no problem’. Toch wel. De auto gaat gewoon naar voren. De man brult: ‘Had ik niet gezegd, in z’n vrij, grrr, grrr’. Vriendin wordt iets bleker. ‘Hij staat in z’n vrij’, mompelt ze. De auto gaat weer een stukje naar voren. De man komt weer dichterbij: ‘En maar niet luisteren heh, ik ben bijna 65 en heb al wat meegemaakt hier, wat zei ik nou, in z’n vrij, dat is geen vrij en motor AAN. Op het bord staat in grote letters: motor UIT. We weten het niet meer. Vriendin wordt boos en huilt bijna. Ze kijkt mij aan met een blik die eigenlijk voor de man bedoeld is: kill.
De man brult nog wat, raampje open. ‘Overal met je tengels vanaf blijven nu, als ik er niet was geweest had je al 25 keer ergens tegen aan gereden. Raampje dicht’.
We gaan automatisch het wasproces in. Terwijl de stralen water op de auto kletteren grommen wij naar elkaar. ‘Wat een lul, wat een eikel’. Als we bevrijd worden uit de waterhel rijden we zachtjes de straat uit. Vriendin is nog van slag. ‘Moet ik nodig zeggen, dat ik het niet eng vind, een nieuwe wasserette’. We schieten in de lach. Dat gebeurt er nu met grootspraak. Maar de auto lijkt weer de kleur te hebben waarin we hem gekocht hebben. Parelmoer wit.