Vaak heb ik een vaag idee waarover ik wil bloggen; een gevoel, een woord, een beeld en wat het met mij heeft gedaan. Als het heel lang vaag blijft ga ik eerst op zoek naar plaatjes en daarvoor moet je goede zoekwoorden opgeven. Sommige zoekwoorden leveren niets op omdat ze te abstract zijn. Een woord als ‘hunkeren’ of ‘craving’ bijvoorbeeld.
Toen zag ik dit plaatje en wist het. Klaar om te ontvangen. Deze week zag ik verschillende programma’s die mij met een gevoel van breekbaarheid, licht verdriet en tederheid achterlieten. Vederlichte gevoelens op een kantelpunt. Vaak zijn het programma’s als Beste Zangers of talentenjachten of passies, mensen. En hoewel ik de kritiek ken en erken, omdat emoties nu eenmaal makkelijk raken, ik word er toch door ontroerd, tegen wil en dank.
De vraag is wat mij precies raakt.
De onzichtbare knuffels
Door de coronatijd hebben we allemaal lessen te leren. Wat mis je nu, wat ga je anders doen als we weer van alles mogen? Ik ben geen knuffelaar en toch mis ik een knuffel. Maar meer nog mis ik de onzichtbare knuffel. Het gevoel dat er ontstaat als je samen iets maakt, iets creëert, iets geboren laat worden. In mijn leven heb ik veel van dit soort momenten ervaren en ik koester ook die herinneringen omdat ze voor mij van grotere waarde zijn dan geld of goederen. Als tekstschrijver fungeer ik meestal als een rode draad op de achtergrond van iets. Bijvoorbeeld Vrouw & Co, ‘mijn’ koor. Ik schrijf ‘mijn’ tussen aanhalingstekens omdat er niets van mij is maar het voelt zo. Omdat ik kon schrijven voor hen. Voor vrouwen met verhalen. Niets is mooier van verhalen terugbrengen tot de essentie, simpel en echt. Iemand complimenteerde mij laatst over ons laatste optreden. Hij benoemde een vrouw die in haar eentje, zonder muziek, op het toneel staat en haar lied zingt. Het ontroerde hem omdat daar geen artiest stond maar een vrouw met een verhaal en een prachtige stem. Hij weet niet dat ik in de coulisse hetzelfde ervaar. Ontroering.
Vrouw en Co is gestopt en in mij is ook iets gestopt. De reden om te schrijven. Want als er niets te delen valt, waar schrijf ik dan voor? Op een coachwandeling met B. deze week kwam ik van de ene gewaarwording in de andere. De enorme pijn in armen en schouders die maakt dat ik wel stil moet staan bij wat er gebeurt in mij. Stilstaan bij mezelf… ik wilde dat nooit meer doen. Maar toch. Adem, hart, ziel. Het kan niet zonder mij.
En ik kan niet zonder de ander. Zielsgenoten. B. suggereerde de mogelijkheid om mij open te stellen voor wat ik nodig heb. En weet je wat, ik doe het gewoon.
Ik wil iets maken, een lied, een tekst, een stem, woorden van belang. Maar ik wil het vooral samen.
Benieuwd wie mij hoort.
3 reacties
Lieve An,
Ik voel en hoor je overal, je zit in me, ‘n stukje van mij ben jij ! Ondanks dat we elkaar niet zien, zie ik je overal!
Bijna iedere dag ben je wel ff bij me. Gisteren je gedichtenboekje over moeders weer eens gelezen. PRACHTIG, zeker nu mijn moeder er niet meer is.
HOU VAN JE xxx
Dit jaar gaat de boeken in als het vreemdste jaar dat mijn generatie zal meemaken. De onbevangenheid om zomaar dicht bij elkaar zijn heeft plaats gemaakt voor de schrik om elkaar te besmetten. En we kunnen niet anders dan terugdeinzen, want wie wil degene die hij of zo lief heeft in gevaar brengen. Niemand toch! Zal het ooit weer ‘normaal’ worden of is vanaf nu de wereld voorgoed veranderd. Zullen we op andere manieren elkaar laten blijken wat we voelen. Niet meer die arm om je schouder of de schouder om op uit te huilen. Ik kan en wil daar niet in geloven. We gaan een manier vinden om dit het hoofd te bieden. Angst is een slechte wegwijzer, liever laat ik de liefde voor ons bepalen. En aan die liefde kan geen enkel virus iets veranderen. Ik hoor je en ik zie je! Hou vol!
Ik hoor je….