Dit zouden zo maar eens mijn hersenen kunnen zijn. Een behoorlijke basis met zijtakken en vergane glorie. Pijnlijk werd ik dit weekend weer eens fijntjes gewezen op die vergane glorie.
Vrouw & Co, ‘mijn’ supervrouwenkoor, ging weer een weekend de ‘luxe’ hei op. De vooruitgang die we in de afgelopen jaren hebben geboekt in de locaties die we bezochten, geeft aan dat onze levensstijl verandert. Van stapelbedden en gedeelde douches, naar luxe kamertjes met eigen sanitair en een grote leefruimte van alle gemakken voorzien. Vrouw & Co maakt het zich graag makkelijk.
Eten
Een groep van veertien vrouwen, waarvan een groot deel van nature het ‘zorg en verzorg-gen’ bezit, betekent dat er lekker een zeer uitgebreid gekookt wordt. Voor het gemak benoemen we dag 1 als Italiaans en dag 2 als Indonesisch. Een uitgebreidere rijsttafel kom je niet tegen dan bij ons op zaterdagavond. We dragen allemaal ons steentje bij. Ik zou een klein Indonesische gerecht maken met kip. Pas de avond van te voren realiseer ik me dat ik het glad vergeten ben. Als een speer een recept uitgezocht, Vriendin mijn boodschappenlijstje gestuurd en donderdagavond met lichte tegenzin de keuken ingegaan. Die tegenzin had te maken met het aantal uur dat ik die dag al in de keuken had gestaan voor mijn goulashsoep. Na het toevoegen van alle ingrediënten aan de saus besef ik dat ik gewoon kipsaté heb gemaakt. Kipsaté die al uitbesteed was aan andere vrouwen. Nou ja, dan maar veel saté. Na het koken alles in de vriezer zodat ik het de dag erna, ingevroren mee kan nemen.
Tevreden
Met tevredenheid pak ik mijn tas in en pak op het laatste moment de ingevroren maaltijd mee. Als ik zaterdagmiddag in de koelkast kijk naar mijn bakkie vind ik het er raar uitzien. Dik van boven, dun van onder. Dat is raar. Het ziet er ook roodachtig uit. Geen pindakaaskleurtje. Ik open voorzichtig het doosje en zie mijn overheerlijke goulashsoep. Daar is niets Indonesisch van te maken. Na foutje 1 (we hadden immers al kipsaté) geef ik foutje 2 toe. Geen saté maar goulash. Ze lachen, de vrouwen van Vrouw & Co omdat we genoeg hebben en omdat ze mij intussen wel kennen.
Ik lach maar mee, wat moet je anders? Maar soms hoop ik dat er aan de hersentakken van mij nog nieuwe aanwas groeit. Zijtakjes met jonge blaadjes die nog energie hebben en altijd in het moment zijn van ‘weten’. Waardoor het niet nodig is te onthouden.