Ik heb geen kinderen dus ik moet het hebben van de sterke verhalen van familie, vrienden en collega’s. Een collega vertelt over haar kinderen die al heel goed kunnen lezen. Boven het gemiddelde niveau zeg maar. In de klas van haar dochtertje hangen overal A4’tjes met namen van dieren erop, of met opdrachten. Op een papier staat het woord: schilpad. ‘Goh’, denkt Collega, ‘zal dat een fout zijn of is het misschien een verhaal over een pad die heel goed kan schillen, zoals een ‘scheelpad’ een pad is die de bijnaam dankt aan zijn wegtrekkende ogen. Zou zomaar kunnen. Maar neen, er wordt wel degelijk ‘schildpad’ bedoeld. Tenminste, er hangt een plaatje bij van een pad met een schild. Geen pad met een schil.
Ook hangen er teksten als ‘wat is er gebeurt?’. Collega ergert zich aan de taalfouten en vreest het moment dat haar dochter op een dag zegt: ‘Juf, dat klopt niet, het is geen schilpad maar een schilDpad’. Want wat doet juf dan? Ontploft juf, gaat ze slaan of dreigen? Kan Collega zelf, als een moeder vol begrip, inlevingsvermogen en enkel goede bedoelingen, de juf wijzen op deze taalfouten of toch maar niet doen? Zij kiest er voor om er niets van te zeggen. Geen zin om de sfeer te verpesten in die laatste paar weken voor de vakantie. Maar wat zou jij doen?
Ik zou willen dat mijn kinderen het goed leren en ik verwacht ook dat juffen de taal meester zijn. Ik vind het ook niet leuk om op een taalfout gewezen te worden, gênant, maar de volgende keer maak ik hopelijk die fout niet weer. Toch blijft het lastig om iemand op een taalfout te wijzen want ach, wat betekent dat nu helemaal, maakt je dat als mens minder, daar draait het toch niet om in het leven…
Als je kijkt hoeveel sites er zijn over taalfouten, dan beleven we er in ieder geval heel veel lol aan. Misschien moet er een ‘voutescholesite’ gemaakt worden. Dat daar, anoniem, foutjes gemeld worden en waar je als juf of meester, anoniem, kan kijken of er iets staat dat toevallig in jouw klasje hangt.