Ik lees momenteel Kieft. Over voetballer Wim Kieft en zijn heftige periodes met drank en drugs en druk.
Waarom lees ik dit boek? Niet omdat het een hoog literair gehalte heeft maar omdat ik Wim Kieft een sympathieke vent vind. Ik ken hem niet maar hij heeft alles mee om vrouwen- en mannenharten te doen smelten. Dat was vroeger ook zo. Hij oogt betrouwbaar en integer. En ik weet het, alles in zijn boek en zijn verhaal duidt op het tegenovergestelde maar zelfs daar komt hij bij mij mee weg. Ziek is ziek en verslaving is een ziekte. Ik ben ook niet de mens die hij bedonderd heeft dus daar hoef ik ook niet mee te dealen.
Wat mij raakt in zijn verhaal is zijn enorme onzekerheid. Al als jong Ajax-spelertje van twaalf, weet hij zich geen raad met het fenomeen van uitverkoren zijn. Krijgt hij een knalrode sporttas van de club met op één kant heel groot AJAX. En hij schaamt zich daarvoor. Draagt de tas zo dat de letters aan de binnenkant staan. Doodongelukkig met de eventuele aandacht die hij daardoor kan krijgen. Alle prijzen die hij wint worden afgedaan als toevalstreffers. Hij stond toevallig op de goede plek maar hij is niets meer dan een middelmatige voetbalspeler. Als hij tussen de groten der aarde staat, op voetbalgebied, kan hij niet geloven dat hij daar tussen staat. Dat zij hem kennen en waarderen. Ik herken de aangeboren onzekerheid. Dat de hele wereld in je gelooft behalve jijzelf. Een moeilijk te veranderen patroon. Hij doet het. Zo rond zijn vijftigste durft hij het aan om de drugs en drank te laten staan en per dag te leven. Kwetsbaar en dapper. Ik heb daar ontzettend veel waardering voor. Met je billen bloot ook omdat het niet anders kan. Maar toch. Doe het maar eens.