Kerstgevoel

Ik ben er een beetje naar op zoek. Het kerstgevoel. Wat is dat eigenlijk? Is het liefde, sneeuw, samenzijn, vriendschap, kerstboom, kaarsen, vrede? Ik vrees van wel.

Noem het gemakzucht. We gingen er dit jaar niet veel aan doen. Twee kerstdagen zijn we bij anderen onder de (barbeque)pannen, we hebben het druk gehad dit jaar dus even geen gedoe, dus zeker ook geen kerstboom dit jaar. En frutsels en lampjes en kerststukjes al helemaal niet. Dus in huize ‘ONS’ moeten we het deze kerst van onszelf hebben. Zelfs het traditionele kerstgedicht dat elk jaar uit mijn pen rolt, ontbreekt. Er zijn geen woorden en het stemt me een beetje ongerust. Want is het leeg of is het op?

Kerstkaarten

We lachen er met z’n allen een beetje om. Kerstkaarten. Zo anno toen. De digitale kaarten stromen binnen en ik word er niet warm of koud van. Behalve als zo’n kaart ook nog iets persoonlijks bevat. Maar kom daar maar eens om. Vroeger hingen de kaarten als een feestslinger in huis en kon je toch redelijk je populariteit afmeten aan het aantal kaarten dat er hing. Zelfs jaloezie was me niet vreemd. Kreeg mijn tweelingzus wel heel veel kaarten (maar waren er gelukkig allemaal kaarten van de buren bij, die tellen niet mee, dacht ik stiekem). Maar wat valt er af te lezen aan een digitale kerstkaart die met een druk op de knop naar een aantal mensen wordt verzonden? Dit jaar stuurde ik voor het eerst ook digitale kaarten. Met een last in mijn hart en weemoed. En schuldgevoel. Ik ontvang reacties (2) terug. ‘Jullie ook’, staat er dan. Het doet een beetje zeer, dat de ouderwetse kerst er niet meer is. En ik doe er net zo hard aan mee.

Dus ik neem me iets voor. Voortaan doe ik het gewoon weer ouderwets. Met echte kaarten, met gemeende wensen en met iets meer liefde in mijn hart.

Kerstspecial All you need is love

Maar vanavond gaan Vriendin en ik er voor zitten. Zullen we ontroerd raken bij de mooie liefdesverhalen van All you need is love. En het mag tegenwoordig. We mogen voor de liefde uit komen. Dat is toch een mooie kerstboodschap?
Volgend jaar komt er weer een boom, komen er geen kerststukjes in huis maar wel heel veel lichtjes en twinkelingen. De kunst is om zelf te twinkelen. En het kan nog. Kerst moet immers nog beginnen.

Door dit mijmeren over kerst en wat je zou moeten voelen rond deze dagen, denk ik terug aan vroeger thuis. Aan het gezin, aan het huis waarin we woonden. En de enorme druk op ieders schouder om er toch vooral een fijn feest van te maken. Dat ging niet vanzelf. Morgen een terugblik op die kerst van vroeger. Wat zijn jullie herinneringen?

2 reacties

Anoniem 24 december 2017 at 15:12

Vooral thuis, voor de kachel. Samen naar de kersttkinderdienst aan het einde van de middag in de kerk, waar we na afloop een mandarijntje kregen. Alleen een kerstboom in de huiskamer, met de versieringen er in die ik kon dromen. Kerstkoekjes en krentenbrood waren de extraatjes. Geen kerstkaarten, je zag iedereen in de dagen er voor en wenste ze het beste. Kaarsjes op tafel, een spelletje doen, vader deed een middagslaapje in de rookstoel. Had de hele week hard gewerkt buiten in de kou. Gestoofde peertjes bij het hoofdgerecht. Sneeuw, vorst, kou…….even wandelen voor die frisse neus en ijskoude tenen. Kriebeljurk en dito kousen aan. Maar vooral ook blij als alles weer gewoon was en ik buiten mocht spelen. Vanavond zit ik ook voor de buis, zakdoek klaar. Ik wens je mooie dagen.

Reply
Anoniem 24 december 2017 at 15:13

Van Neeltje

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden