Kerstgedichtje

Elk jaar schrijf ik er een. Ik zou, als ik ze bewaard had, er minstens twintig moeten hebben. Maar ik ben niet van het bewaren en zeker niet van een kerstkaartgedicht. Ik vind er nog wel een stuk of twee en wat me opvalt is dat de toon zo verschillend is. Ik schrijf al zittende achter de computer het gedicht en de stemming waarin ik verkeer bepaalt de toon en inhoud.

Soms zijn het hele kleine, lieve versjes bijna, dan weer een vrolijke noot maar vaker een diepere gedachte, een wens, een idee. Soms ook een gedicht met het afkeurende vingertje. Ik wil geen ‘vingertje ‘ zijn maar dat zit dieper geworteld dan zelfs ik kan vermoeden. Ik zeg niet dat ik oud ben om te veranderen, dus ik ga hier toch opletten want ik vind het geen leuk gevoel een ‘vingertje’ te zijn. Of het nu middelvinger of de wijsvinger is.

Dit jaar heeft mijn kerstgedicht ook weer een toon. Niet lief, nee, ik kan het niet lief noemen. Wel sturend en eigenlijk, bedenk ik me nu, is het gericht aan mezelf. Maar misschien was het dat altijd al 🙂