Vorige week was Marco Borsato te gast in veel programma’s. 25 jaar in het vak. Ter gelegenheid hiervan had Umberto Tan gasten uitgenodigd en een daarvan was Trijntje Oosterhuis. Vroeger vond ik Trijntje een mooi mens. Vond ik haar concerten geweldig, niet zozeer het repertoire maar de manier waarop zij met ons, het publiek, omging. Leuk, spontaan, wars van sterallures.
Na The Voice heb ik haar, net zoals ‘ach-gossie-kijk-mij-eens-gewoon-doen-Ilse-de-Lange’ niet meer zo hoog zitten. Maar Trijntje zong voor Borsato: Ken je mij. Misschien wel het mooiste liedje ooit geschreven, kippenveltekst. En dat zingen deed ze weer zo mooi en integer. Huub Oosterhuis, haar vader, schreef het en de tekst raakt mij elke keer diep.
Vandaag nog meer. Waarom vandaag? Soms sta je op met een zorg, een grote zorg. Om iedereen om je heen, om de wereld, om de kinderen, om de toekomst. En hoewel het lied niets te maken heeft met dit thema, raakt het zo de essentie van ons, de mens, de opdracht in het leven.
Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?Benieuwd naar de hele tekst? Hier kan je het lezen.