Keep in balance

Ze staat inde subway voor de paal waaraan je je vast kan houden. ‘Kan’, want dat wil ze juist niet. Ze wil volledig zen naar haar eindstation, zonder zich vast te houden. Ze wil op eigen voeten en op eigen innerlijke kracht, zonder handjes, arriveren. De subway hobbelt en remt abrupt en gaat hard.
Ze zakt iets door haar knieën, houdt de armen zijwaarts om de perfecte balans te vinden en zucht diep. Op haar gezicht is de spanning te zien van de uitdaging die haar te wachten staat. Ze is rond de veertig, lang haar, ziet er eigenlijk toch normaal uit maar is dit normaal? Als de subway heftig stopt, springt ze omhoog om weer keurig op twee voeten terecht te komen. Als een yogi legt ze de handpalmen tegen elkaar op het hoofd en blaast alle spanning weg. De eerste halte heeft ze gehaald. Ze juicht, bijna onzichtbaar, maar ik zie hoe ze zichzelf prijst en moed influistert voor de volgende stop.

Een volgende keer staat een jong Chinees stelletje in het gangpad. Hij, quasi nonchalant met de handen in de zakken. Zij houdt hem vast als was hij de paal. Zo blijven ze de hele weg staan zonder om te vallen. Ze voeren zelfs een gesprek en lachen. Maar ik zie door zijn dunne broek heen hoe hij bil- en dijbeenspieren moet spannen om het karwei te fiksen.
Morgen ga ik het ook doen maar niemand zal het aan me zien.