Ik maak vier keer per jaar een nieuwsbrief op het werk. Leuk werk maar ook altijd worstelen met de deadline. Kopij die niet op tijd wordt aangeleverd of heel veel mensen die er iets van moeten vinden en er dan ook altijd iets anders van vinden.
Dit keer zat het nog meer tegen dan anders. Door mijn vakantie nam een collega het over en toen ik terugkwam moesten er nog een paar dingen gebeuren. Gelukkig dat door deze ‘overname’ mijn collega ineens meer kon herkennen van mijn frustratie en gezucht tijdens de laatste dagen voor het aanleveren bij de drukker.
Eén item in de nieuwsbrief is een recept van een collega. Eerlijk gezegd wat mij betreft een non-item, want gewoon een leuk vullertje tussen artikelen van meer gewicht. Helaas moeten we toch altijd heel veel moeite doen om een collega zo gek te vinden een recept aan te leveren. Maar dit keer kwam er een makkelijk recept binnen. Eentje met tonijn en pasta. Leuk geschreven dus hoppa. Alleen nog een foto en klaar is Kees. Maar nergens, echt nergens een behoorlijke foto te vinden van die pasta met tonijn. Ik lieg niet als we zeker vier foto’s na veel gezoek direct weer af konden serveren omdat er een ingrediënt op stond die nergens in het recept te vinden was.
We waren het zat, collega en ik. We gingen voor een blikje tonijn, een makkelijk recept dan ook maar een makkelijke foto. Ik stuur de foto naar collega die mij gierend opbelt. Of ik goed gekeken had naar wat er op het blikje stond…. Nee dus.
Gelukkig dat zij het zag en anders weet ik zeker dat de secure dtp’er dit ook opgemerkt had maar dat was wat geweest. Natuurlijk hadden we kunnen zeggen dat het een grap was, kijken hoe goed iedereen de nieuwsbrief leest. Maar een grap is een grap als het bedoeld is als grap. Dit was gewoon een fout maar wel een leuke.
Dus toch gekozen voor een foto met olijven die niet in het recept voorkomen. Kijken hoeveel ‘klachten’ we hier over gaan krijgen…