Kappertje geweest?

Ik heb een kappercomplex. Had een kappercomplex. Heb weer een kappercomplex. Met een kapster in de familie was ik voor jaren af van mijn kappersfobie maar door omstandigheden gedwongen moest ik toch tijdelijk uitwijken naar een ‘kapper’ in de wijk.

We gaan samen, Vriendin en ik, en worden door verschillende kapsters geknipt. Vriendin heeft de leukste en aardigste. Haar haar zit ook leuk. Ik heb zo’n stugge, zoals ik zelf ben waarschijnlijk. Karma is een bitch, niet waar.

Alleen knippen

We willen geen toeters en bellen. Geen shampoo waardoor je haar direct gaat groeien of krimpen of waardoor de haarzakjes zich automatisch vullen met nieuw elan. Geen hoofd- en rugmassage. De enige happy ending die wij willen is een leuk kapsel.

Ik hoor vriendin en leuke kapster hele gesprekken voeren. Over van alles en nog wat. Er wordt gelachen. Ik wil geen hele gesprekken voeren. Ik wil met mijn ogen dicht de behandeling ondergaan. ‘Ga je nog op vakantie’, vraagt die van mij.  ‘Gaat je niks aan’ zou ik willen zeggen maar ik vertel toch beleefd van een aankomend Kreta-avontuur. Zij vindt Kreta niets. ‘Dat gaat u niet leuk vinden daar’, zegt ze.

Handen in het haar

Ze haalt haar handen door mijn haar. ‘We gaan niet knippen om het knippen’, zegt ze filosofisch. Ik knip weer braaf. We gaan er heel weinig af halen, zo bereiden we het voor op de volgende keer’. Er komt geen volgende keer, denk ik gemeen. Vriendin lacht haar leuke lach ergens ver weg in de kapperszaak. ‘We gaan het eerst wassen met product X en dan lekker je hoofd wat masseren’. Ze neemt mij mee naar de relaxafdeling waar ik onder handen genomen wordt door een assistente. De stoel masseert onderhand mijn onderrug en eerlijk is eerlijk, ik ontspan.

Ik ontspan te veel. Laat me die dure haarzakshampoo aansmeren en de wax die ook van alles met mijn moeilijke haar kan. Als ik mijn bril opzet, zie ik voor het eerst wat er gebeurd is. Niet veel, maar dat had ze al beloofd.
We krijgen een klantenkaart met een stempel en de belofte dat we altijd even langs kunnen komen voor een kleine bijwerkbeurt.

Ik complimenteer Vriendin met haar haar. Zij praat mij moed in. Mijn hele kapperscomplex komt omhoog. De blikken van desinteresse, de gemaakte gesprekjes over niets, de kauwgomkauwende kaken van meisjes met scharen en scheermesjes.

Vriendin zegt lief: ‘dan vraag de je volgende keer toch naar mijn kapster’. Ik weet al dat ik dat niet ga doen. Ik voel me al schuldig bij de gedachte. Kunnen we kappers niet veranderen in knippende robots?
Ik wil geen relatie met een kapper. Ik wil dat mijn haar geknipt wordt en ik wil me veilig voelen met mijn natte haren voor een grote spiegel met links en rechts mensen van me die ik niet links en rechts van me wil hebben.

Niets kom zo dichtbij mijn existentiële angsten als een bezoekje aan de kapper. ‘Hoe had u het gehad willen hebben?’
Ja, wist ik dat maar.