Kan het een koutje zijn?

Een afspraak maken bij de huisarts. Kan zo simpel zijn. En soms is het ook simpel. Ligt er maar net aan wie de er dienst heeft die dag. Ik had pech.

Ik ben nummer twee in de wachtrij en blijf dat voor een hele lange tijd. Zeker een ingewikkeld gesprek of lastige patiënt. Ik wacht geduldig en hoor voor de tiende keer of ik op de hoogte ben van ‘1 klacht is 1 afspraak’.

Ik word nummer één, mooi. Na tien minuten mag ik mijn verhaal vertellen. Ik heb echt iets aanwijsbaar, het doet heel erg zeer. Zij vraagt: ‘wat voor een pijn is het’ en ik heb werkelijk geen idee hoe ik het kan omschrijven. Ze helpt me. ‘Steekt het, brandt het, zeurt het.’ Ik antwoord naar waarheid dat het niet steekt, brandt of zeurt maar gewoon heel veel pijn doet. Ze wordt ongeduldig; ‘Steken, branden, zeuren?, snauwt ze. Ik kies op goed geluk voor optie 3 maar daarmee bedoel ik eigenlijk de doktersassistente en niet de pijn.

‘Kan het zijn dat u een koutje heeft gevat’, vraagt ze. ‘Kan’, zeg ik, ‘maar denk het niet’.
‘Misschien zonder jas naar buiten gegaan?’, vraagt ze.
‘Bent u er nog’, vraagt ze.

Ze gaat kijken. Nee, er is geen plek. Helaas, zucht ze. Ik dring aan omdat het urgent voelt maar ze blijft standvastig.
‘Zat het links of rechts’, vraagt ze voor de derde keer. ‘En niet verkouden?’
‘Hoe zit het met de pijn?’. ‘Slikt u er iets tegen’. Ik noem wat pillen op.

Ik begrijp waarom het zo lang duurt voordat je nummer 0 bent in de wachtrij.
Ik mag vrijdag komen.

Vandaag opnieuw gebeld. Een andere assistente. ‘Ja hoor’, zegt ze, ‘komt u vanmiddag maar’.