Gisteren gingen we op bezoek bij de jarige M. M. heeft sinds een aantal weken een puberhond van Stichting Aai, met liefde binnengehaald. Kiki is groot, slungelig, pupperig en vooral erg angstig. De staart weet de weg naar helemaal omhoog nog niet te vinden behalve als ze vrij in de wei mag dartelen. Sinds de eerste ontmoeting met onze bejaarde Bas zijn wij hoopvol gestemd. Kiki komt van haar veilige plek en vindt het wat interessant, die breedlopende, opgeblazen machoman. Hond Bas vindt het ook interessant maar laat dat niet blijken natuurlijk. Hij loopt rond in het huis dat niet zijn huis is, als een baasje. Snuffelt in elk hoekje, leegt elk tasje en negeert Kiki.
Gisteravond liet Kiki hem niet met rust. Stel je voor: je bent klein, daar kan je niets aan doen. Bij elke stap die je doet, hangt de kop van een springerig wicht in jouw nek te ademen. Ga jij naar links, gaat zij naar links. Snuffel jij in een tas, snuffelt zij in een tas. Kijk jij omhoog, kijkt zij omhoog. Hoeveel kan een man hebben?
Juist als de baasjes besluiten dat M. voortaan een goed logeeradres is voor heer Bas, krijgt hij er genoeg van. ‘Get a life’ blaft hij haar venijnig toe en ‘ga uit mijn aura’ . De spanning wordt opgebouwd. Kiki neemt gepaste afstand maar in haar ogen zie je nog steeds de verwachting van ‘spelen’. Maar Basje kan niet spelen met andere honden. Basje speelt met een bal.
We proberen de honden af te leiden, dat lukt gedeeltelijk. Als we weggaan kijkt Bas nog een keer dreigend naar Kiki. ‘Jij blijft hier, heb je dat goed begrepen?’