Judomeisjes

judo

Het is gewoon niet eerlijk. Zijn wij, Hollandse meiden, heus niet misselijk uitgevallen maar er valt niet te judoën tegen zandzakken met voetjes er onder. Met een geblesseerde knie lig ik op de bank en kijk naar wedstrijden vrouwen judo. (Als je zelf niet kan bewegen is dit een aardige tijdbesteding, hoewel ik ook merk dat judo één van de onderdelen is waar je vanzelf mee gaat bewegen. Doe ik tenminste nog iets.)

‘Onze’ Savelkous moet tegen Kanae Yamabe. Savelkous beweegt, is alert, dynamisch. Yamabe waggelt op haar onderstel en laat aan zich trekken en hangen zonder te blikken of blozen. Savelkous trekt, sleurt, probeert beweging te krijgen in het kolossale monster tegenover haar maar er gebeurt niets. Het is bijna komisch om te zien ware het niet dat Savelkous toch het gedrocht op de rug moet krijgen want zo is het spel. Het lukt niet. Savelkous hijgt en is op. Yamabe ziet het, ze zucht een keer, geeuwt en laat zich onder Savelkous glijden. Één beweging. Eentje maar. Met een knal belandt ons Hollands meisje op de rug. Dag medaille.

De scheidsrechter wijst Yamabe aan als winnares. Ze buigen. Yamabe probeert nog om Savelkous in haar armen te sluiten maar Savelkous laat dat niet toe. En ik begrijp dat wel. Het is niet te doen, vechten tegen dood gewicht.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden