In het atrium van het Haagse stadhuis zijn regelmatig tentoonstellingen. Dit keer iets over Den Haag ontmoet Den Haag. Een project van diverse scholen. Er staan borden met foto’s en briefjes waarop kinderen iets geschreven hebben. Zoals dit:
‘We deden jongens tegen de meisjes’.
Toen ik dit las werd ik echt honderd jaar terug geworpen. Dat deden wij ook! En voor ons deden ze het vast ook al. Jongens tegen de meisjes…
Wat doe je dan…. voetballen, touwtje springen? Het maakt niet uit, als het maar tegen elkaar is, en dat spel duurt een leven lang. Soms noemen we het ‘samenwerken’, ‘gelijkwaardigheid’ of ‘huwelijk’, maar er komt altijd een moment dat we even tegen elkaar zijn. Voor het spel, niet voor het eggie. Want we kunnen niet zonder elkaar.
We doen heel lang of we hetzelfde zijn en voor een heel groot deel zijn we dat ook. Maar niet in alles en dat is maar goed ook. We deden jongens tegen de meisjes verloopt wel altijd hetzelfde. Wie wint en verliest er? Als meisjes verliezen, dan hoort dat ook eigenlijk zo. Wie zit daar mee?
Maar als de jongens van de meisjes verliezen… oh, berg je dan maar. Dan was het spel niet in orde of was er iets anders helemaal niet goed.
Als volwassenen doen we alsof dat niet meer zo is. Maar dat is een leugentje. En dat weet jij. En dat weet ik.
3 reacties
Mooi Hans en naar om te zien, kan ik me voorstellen.
Ik hoorde zaterdag dat mijn oude chef, 87, in het verpleeghuis is opgenomen.
Heup gebroken. Ben net bij hem geweest. Woonde nog zelfstandig. Nu een zielig vogeltje. Geen kinderen. Twee jaar geleden is zijn vrouw overleden maar hij redde zich nog goed. Gewonnen van het meisje? Nee, zwaar verloren.
En zo is het maar net.
Wij vrouwen weten de man toch altijd het gevoel te geven dat zij het voor het zeggen hebben, maar ondertussen gebeurt alles precies zoals wij het willen. Dat weten wij, maar zij (gelukkig) niet. 🙂