Gisteren een prachtige documentaire gezien over het leven en de dood van Willem Ekkel. Samen met tweelingbroer Daan vormden zij in de jaren tachtig het presentatieduo ‘jonge helden’ en maakten een programma bij de VPRO. Ik ken het niet van die tijd, waarschijnlijk was ik net te oud maar wat ik zag in de documentaire waren twee gekke, geestige jongens, open en ondeugend. Lief en beleefd.
Wat mij trof in de documentaire waren verschillende dingen. Ten eerste de dood van één van een tweeling. Zelf ben ik één van een tweeling en ik durf er nog niet eens over na te denken, hoe dat zal zijn.
Ten tweede de imponerende wijze waarop Willem zijn dood tegemoet treedt. Na zijn eerste hersenoperatie komt hij eruit als een wijze goeroe. Niet meer bang voor de dood, niet meer bang voor het leven. ‘Leven is niets’, zegt hij, ‘dat weet ik nu. We zijn allemaal licht’. Hij neemt daardoor heel veel angst en verdriet weg bij familie en vrienden. Ze zien ook niet anders dan een stralende, blije man. Met een dik hoofd van de medicijnen, met duidelijk pijn, blijft hij een lachend lichtbaken. Zelfs als hij op zijn allerslechtst is, is hij in staat andere mensen te verlichten door alleen maar licht te zijn.
Na zijn overlijden op 35 jarige leeftijd kan ook iedereen vrij makkelijk het leven weer oppakken. Zijn ouders, stiefouders, vrouw en broer, vrienden: ze waren er klaar voor. Hoe mooi is dat om zo’n cadeau te ontvangen.
De broer Daan zegt: ‘Ik kijk naar het dode lichaam van mijn broer en zie dat ik daar ook lig, we zijn samen één’. Hij vertelt dat als hij zijn ogen sluit hij Willem zo maar kan oproepen, Willem is er altijd. Wat een zegen moet dat zijn voor de helft van een geheel.
Tweeling zijn is een apart gegeven. Je voelt, weet je verbonden met iemand die er altijd was samen met jou. Het heeft heel lang geduurd voordat ik me geen helft meer voelde en als je diep van binnen kijkt, is die helft er nog steeds. Ik weet er alleen mee om te gaan omdat het handiger is in die wereld waarin we leven.
Maar deze documentaire: een aanrader