We bellen aan maar er wordt niet open gedaan. Vreemd, we hebben afgesproken. Naast de deur groeit wat groenigs en mijn blik wordt gevangen door het nieuwe blad. Met mijn iphone zoem ik in en sta in uiterste concentratie naast de deur klaar om te fotograferen. Dan wordt ineens de deur met een ruk opengetrokken waardoor ik, het groene blad en mijn iphone even staan te trillen op onze grondvesten. Weg moment van ‘geconcentreerde stilte’. Met mijn hart bonzend in mijn keel van schrik maak ik toch de foto nog even want daarover wil ik schrijven.
Ik ben geen natuurmens. Weet het verschil niet tussen bomen, kan het blad niet benoemen, kan, wat er langs de weg, in het bos, in de wei groeit, niet herkennen. Soms kan ik wel bevangen worden door ‘mooi’. Mooi vind ik altijd het net ontluikende blad. Het nieuwe, het verse. Met bewondering en verwondering zie ik hoe iets aan het ontstaan is, hoe het zich een basis vormt omringd door de grote broers en zussen. Zoals ik uren naar een baby kan kijken, zo kan ik dit jonge blad bewonderen. De kleur is nog zo licht, zoekend naar de juiste balans, het glimt van nieuwigheid, het is zo herkenbaar in de vorm maar nog zo kwetsbaar.
Ik ben geen natuurmens maar wel een gevoelsmens en de natuur kan dat steeds weer opnieuw in mij losmaken. Waarschijnlijk heb ik hier vorig jaar ook over geschreven en val ik in herhaling. Net zoals de natuur.
2 reacties
Sterker nog, je herhaalt in hetzelfde stukje dat je geen natuurmens bent. Ik doe het ook altijd, maar meestal ontdek ik het voor ik de “publish” knop aanraak.
Doet denken aan het gedicht ‘Jonge sla’ van Rutger Kopland.