Vroeger kon het echt niet. Zeggen dat je Johnny Cash wel goed vond. Ik vond het ook niet goed. Smartlappen uit een ander land. Toen ik een paar jaar geleden de laatste cd hoorde: Aint no grave, werd ik enorm geraakt door zijn stem, de teksten en de kwetsbaarheid van deze man op leeftijd. Daardoor ben ik hem interessant gaan vinden en heb ik veel van hem gehoord en gelezen. Nu mag Johnny Cash weer helemaal. Alle groten van de muziekwereld noemen hem als het voorbeeld. Grappig hoe dingen veranderen. Grappig/niet grappig hoe ik me heb laten leiden door wat hoort en niet hoort.
(Vroeger verzweeg ik echt mijn liefde voor Conny Vandenbosch. Dat was te erg. Maar wat het met me deed, de stem, de teksten, was meer dan waar ik woorden aan kon geven. Op een dag, op visite bij een hele populaire juf van school, hoorde ik Conny bij haar door de speakers. Als zij het mooi vond, dan mocht ik ook… arme ik).
Op zaterdagochtend, tijdens de schoonmaak van het huis, zet ik Johnny Cash keihard op. Een live optreden. Met ja, smartlapachtige melodieën en teksten. Maar mooi en waar. Nog steeds waar. Misschien is dat de kracht wel. Bijvoorbeeld van Satisfied mind.
How many times have
You heard someone say
If I had his money
I could do things my way
But little they know
That it’s so hard to find
One rich man in ten
With a satisfied mind