Johan Fretz, het wachten waard

Gisteren bij Pauw en Witteman was hij te gast. Een leuke gozer, krullend haar, een frisse blik en een kijk op de wereld waaraan ik in ieder geval behoefte heb. Hij is cabaretier en heeft gisteren een boek gepubliceerd. ‘Landgenoten’ is de titel. Het gesprek en het boek gaan over de dag dat hij minister president van ons land wordt. In 2025 zal dat zijn.
Het is geen grap, het klinkt als een grap, je moet ook glimlachen als je hem hoort, maar het is geen grap. En dat vind ik fantastisch.

Hij houdt zijn speech, begeleidt door gitaar en Vriendin en ik, stoppen met wat we aan het doen zijn. Er klinkt iets door van… Het lijkt wel alsof… ja, hoop. Ik hoor iemand die de hoop uitspreekt dat wij ons prachtige land met alle mogelijkheden waarderen zoals het is. ‘Hoop’ is eigenlijk niet het goede woord, het gaat voorbij aan dat voorzichtige gevoel van misschien, het is het optimisme dat ik herken in de speeches van Obama. En waren we daar niet aan toe met z’n allen?

Hij legt uit dat op studenten op de toneelschool gingen staken tegen de bezuinigingen en hem vroegen mee te gaan. Hij weigerde. Ik citeer vrij: iedereen is alleen nog maar tegen. Waar is het andere geluid, waar is het idee? Waarom kunnen we alleen maar NEE zeggen? Op uitnodiging heeft hij dat verhaal verteld op een zeepkistje en er werd een verhaal geboren.

Ik start vandaag de fanclub voor Johan Fretz. Ik ga hem volgen en mensen attenderen op deze man. Het is tijd voor een tegenbeweging.
Een tijd van mededogen en compassie.
Tevredenheid en creativiteit.
Humor.