‘Mam, ik moet je wat vertellen’. Deze dagen denk ik regelmatig aan mijn moeder die tien jaar geleden overleed. Ik stel me voor hoe ik haar uitleg in welke wereld we momenteel leven. Hoe zij mij niet begrijpend aankijkt. En ik haar niet kan troosten.
Stel dat een jaar geleden iemand ons had voorspeld hoe we nu in ons eigen huis, ons eigen kleine leven proberen te leven. Hoe we kijken naar de lente en zien hoe de natuur zich klaarmaakt voor het nieuwe begin terwijl wij tot stilstand zijn gekomen. Hoe er abrupt op een rem werd getrapt en wij met onze koppen tegen de ramen vlogen.
Geef mij een God om in te geloven – desnoods eentje om niet in te geloven. Maar geef me iets of iemand, een houvast.
Triage
En dat we nu middenin een discussie belanden omdat er straks wellicht keuzes gemaakt moeten worden tussen jij wel en jij niet. Dood of leven.
Keuzes tussen een leven voor de boeg en een leven achter de rug. Of zoals Jort Kelder het uitdrukt: ‘Laten we wel wezen, we zijn 80-plussers die te dik zijn en gerookt hebben aan het redden’. Hij vindt niet dat dikke witte mannen dood moeten maar dat winkels en bedrijven straks in mei niet dicht kunnen blijven. Dat we dan met z’n allen naar adem happen.
Iedereen valt over hem heen en ook ik voel mijn adem stokken. Dat de discussie gevoerd moet worden is niet te vermijden maar asjeblieft niet door Jort Kelder. Een man die nu niet direct door zijn empathische vermogens bekend staat.
Knappe medische koppen buigen zich deze dagen over het ‘draaiboek pandemie’. Buigen zich over nieuwe inclusie- en exclusiecriteria voor ic opname. Naast al het leed dat zij dagelijks meemaken krijgen zij strakt misschien te maken met duivelse dilemma’s – Sophie’s Choice in het kwadraat. Wie had zich dit kunnen voorstellen?
Economie versus leven en dood
Misschien is het geen ‘versus’ maar is het gelijk aan elkaar maar ik wil er niet aan. Ik kan er niet aan en ik hoef er niet aan. Ik hoef die keuzes niet te maken. Wij kunnen de keuze voorkomen door ons aan regels te houden. Door binnen te blijven, de lente in je hart te voelen en te geloven in jou en mij.
Deze dagen zien we veel medische specialisten en virulogen in praatprogramma’s voorbijkomen. Mensen die mij raken en inspireren door hun niet aflatende volharding en het almaar doorgaan met zorgen voor. Betrokken en liefdevol.
Dat zijn de mensen die ik zware en zwarte keuzes toevertrouw. Maar laat het niet zo ver moeten komen.
4 reacties
Pats! Weer zo’n rakende column! Kun je de columns ook ergens anders aanbieden, waardoor veel meer mensen ze kunnen lezen? Dat zou echt fantastisch zijn, want je verwoordt zo goed wat er aan de hand is en wat (volgens mij) bijna iedereen voelt.
Het valt mij op in de berichtgeving,dat er weinig gesproken wordt over de behandeling van heel zieke mensen,die onder de noemer “niet”gaan vallen. Of dat zelf aangeven. Wordt hen lijden bespaard?
En gelukkig is de zorgvuldigheid groot!
Die keuzes zijn er altijd al geweest, wanneer ga je behandelen, wanneer kies je daar juist niet voor. De zorgvuldigheid daarin is altijd groot. Zolang ik in de gezondheidszorg heb gewerkt kwamen deze keuzes langs. Alleen worden we er nu in korte tijd allemaal mee geconfronteerd. En wordt het soms in de media neergezet als een een huppekeetjje, jij wel, jij niet. Geloof me. Zo gaat het niet! Wel belangrijk om om er ook nu er wel over na te denken.