Ik zag van de week Within the Whirlwind, een film van Marleen Gorris. In deze film wordt het verhaal verteld van Evgenia Ginzburg. Deze Russische professor werd in 1937 ten onrechte veroordeeld tot tien jaar dwangarbeid in een Siberisch interneringskamp. Evgenia Ginzburg heeft twee dikke boeken geschreven over de tijd van de stalinistische zuiveringen en de lange jaren die ze doorbracht in gevangenschap in de goelag. En ze is er ook nog eens uitgekomen.
Door o.a. deze film besef ik maar weer al te goed dat mijn generatie niets heeft meegemaakt. Niets dat ons ook maar enig recht geeft tot schreeuwen om vrijheid. Wat weten wij? Laat staan die generatie die na mij is gekomen? De jonge mannen en vrouwen van rond de dertig die groot gebracht zijn in een wereld waar alles voorhanden was. Waar geen keuzes gemaakt hoefden te worden, domweg omdat alles kon.
Al eerder schreef ik over het essay van Ramsey Nasr over vrijheid. Als ik zie hoe zo’n vrouw als Evgenia Ginzburg omgaat met verlies en pijn. Hoe moedig ze is ondanks het verlies, dan vraag ik me af hoe sterk ik zelf ben, hoe sterk jij zal zijn.
Wat kunnen wij dragen, wat kunnen wij aan? Hoe sterk en integer zijn wij. We mopperen omdat we even niet uit eten kunnen of geen nieuwe iphone kunnen kopen.
Nee, ik wil geen oorlog, ik wil geen martelpraktijken, ik wil geen verzetsheld zijn of uitgedaagd worden tot nobele daden. Ik ben bang dat ik mezelf zo tegen val.
Wat ik zou willen, is dat we allemaal weer zien waar het om draait in het leven. Noem het liefde, noem het compassie, noem het mededogen, noem het respect, noem het bescheidenheid.
Maar noem het. Noem het.
3 reacties
Mooi verhaal, An, en een al even mooie reactie van Hans.
Ooit was ik, als jong meisje, eens behoorlijk overstuur door een akkefietje op het werk. Mijn “oude” collega zei toen glimlachtend: ach joh, door alle tegenslagen in je leven wordt je sterker en later lach je hierom”. Woest was ik. Wat wist hij er nou van. Toch is het zo dat ik deze woorden na bijna 35 jaar nog steeds niet vergeten ben. Want hij had zó gelijk. En dan mag ik natuurlijk mijn “tegenslagen” niet vergelijken met wat de mensen in jullie verhalen hebben meegemaakt.
Helemaal geijk Hans. Wij hebben zoveel meer dan
onze ouders.Laten we tevreden zijn en blij.
Als je jezelf zulke vragen stelt wijst dat al op sterkte. We kunnen niet allemaal strijders zijn.
Ik ben van net voor de oorlog, kan me de hongerwinter goed herinneren.
De lucht van gekookte aardappelschillen en bieten. Een ondergedoken oom onder de vloer. Maar natuurlijk niet wat mijn ouders doorstaan hebben met acht kinderen, geen eten en geen warmte. Ook dat is geen vrijheid, geen vrije wil, geen heldendom. Dat is MOETEN!
Maar wat wil je. Wij hebben een minister-president die zondag in een interview geen enkele vraag beantwoordt. Die drie kwartier oreert dat Nederland een goed leiderschap nodig heeft. Dat HIJ de juiste leider is. Dat voor Nederland meer geld verdienen en meer welvaart het belangrijkste is.
Dan draait alles om ik, om hebben en om macht.
Als ik moet noemen waar het in het leven om moet draaien: tevredenheid.
Naast alles wat jij al genoemd hebt.