Je tweelingzus vinden

Vorige week een documentaire over twee vrouwen gezien. De vrouwen, een tweeling, zijn bij de geboorte afgestaan ter adoptie. Deze tweeling groeit op nog geen vijf kilometer van elkaar op zonder elkaar te kennen, te herkennen. Een van de vrouwen weet dat ze een van een tweeling is en gaat op zoek. De andere vrouw weet van niets.

De ontmoeting is ontroerend. De vrouw die het wist zegt zich nu pas compleet te voelen. De andere vrouw vertelt dat ze, zodra ze hoorde dat ze een zus had, zij zelf ook direct dacht: ‘ misschien is het wel een tweelingzus’.
Zo’n gedachte zonder ergens een clou te hebben is bijzonder. Ik ben zelf een van een tweeling en kan me dat gevoel van compleet-zijn, zo goed voorstellen. Hoe ouder je wordt, wordt die afhankelijkheid wel minder maar dat heeft lang geduurd. Het heeft zelfs in mijn leven geleid tot vriendschappen die zo intens werden dat het bijna symbiotisch te noemen was. Zo dicht bij iemand willen zijn, opgaan in een ander, misschien wel je zelf verliezen.
Mijn tweeling-zijn heb ik altijd als een cadeautje ervaren. Ik zal dat ook blijven doen, hoe oud we ook worden.

1 reactie

Selma 28 juli 2013 at 00:27

Wat een een gruwel dat instanties zo’n tweeling wagen te scheiden! Wat fijn voor jou dat je deel van een tweeling bent. Dat is altijd een van de weinige dingen gebleven waarop ik jaloers kan zijn. Maar het lot heeft me wel begunstigd met tweeling-kleinzoons. Blij!

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden