‘Je lijkt steeds meer op je moeder’

Een poosje geleden zei Iemand: ‘Ik ga je voortaan … noemen’. Puntjepuntje is de naam van mijn moeder. Ik reageerde alsof Iemand iets heel kwetsends had gezegd. Ik trok nog net mijn bokshandschoenen niet aan maar het voelde alsof er vanaf mijn voeten een lont ontstoken was die zich langzaam een weg omhoog brandde totdat het in mijn kruin zou exploderen.
Iemand vulde terecht aan: ‘Wat is daar nu erg aan. Je moeder was een leuke vrouw’. Ik knikte. Ja, ze was ook een leuke vrouw. Gisteren beaamde Zus dit: ‘je gaat inderdaad steeds meer op mama lijken’.

Het laat me niet meer los. Want de constatering van overeenkomsten was zo gek nog niet. Mijn blinde plek heeft er voor gezorgd dat ik het niet doorhad. Dat ik sommige trekjes die ik niet leuk vond aan mijn moeder heb overgenomen. Subtieler misschien, of extremer juist, maar toch… Wat erg dat ik na al die jaren dat nog zo kan voelen in buik en omstreken. Hoe er nog speldenprikjes aan zeer zitten die ik niet meer voelde en hoe het de hoogste tijd wordt om daarmee op te houden. We bekeken gisteren oude foto’s van mijn moeder en vader. Mijn mooie, jonge moeder. Het meisje met dromen in haar ogen, met passie in haar hart, met die lach van onschuld om haar lippen. Het echte leven moest nog beginnen en heeft daarna het meisje veranderd in een vrouw met alleen nog maar dromen.

Ouders. Wat nemen we van ze over, wat zit er van hen in ons? Meer dan we zelf doorhebben, dat blijkt in ieder geval bij mij.
Ik schaam me bijna voor mijn overdreven reactie op wat Iemand zei, want dat verdient zij niet. Hoezo erg om op haar te lijken? Het ligt er maar net aan wie het zegt, hoe het gezegd wordt en waarom. De hoogste tijd om mijn moeder te eren.
Toen ik gisteren naar mijn zus reed en stopte bij het stoplicht bedacht ik dat ik jaren geleden het volgende stoplicht nam, om mijn moeder te bezoeken. Hoe ik graag nog een keer aan zou willen bellen, dat zij de deur opendoet en ik haar een zoen geef. Dan maakt zij koffie en komt met de trommel met koekjes. Het hondje krijgt ook wat. Het is warm in huis, een beetje donker. De televisie staat zachtjes aan en mijn moeder zit op haar stoel. En we praten samen over ditjes en datjes.
En als ik even later wegga, staat zij achter het raam en zwaait mij na. Mijn moeder.

Ik vraag me af, hoe reageren jullie als je wordt gezegd dat je op je moeder of vader lijkt? Ben je trots? Ontdaan? Blij? Verdrietig?

Een regel per dag. Delen mag.