Gisteren het trieste bericht gehoord van het overlijden van I. Een vrouw die begin december de diagnose krijgt: longkanker en nog geen maand later overlijdt daaraan.
Ik kan er niet bij hoe snel een ziekte door een lichaam kan woekeren en je sneller dan het licht, opvreet van binnen. Een maand waarin alles nog mogelijk is, beter worden, herstellen, hoop hebben tot het besef dat juist die positieve dingen niet gaan gebeuren.
Vriendin en ik slapen slecht. Onze gedachten bij de naasten. Helaas weten we wat het is om een dierbare te verliezen. Wie zegt ook weer: ‘even slikken en weer doorgaan’?
Soms is iets te groot om door te slikken.