Ik lees vanmorgen op een Shibapage op FB dat een vrouw heerlijk ligt te kroelen met haar twee shiba’s op bed. Het plaatje erbij is enig. Nu moet ik eerlijk bekennen dat het bed voor mij toch wel een heilig domein is maar het bed staat boven en Ami heeft de trap nog nooit beklommen. Ik zit dus veilig wat dat betreft. Maar dat ze bijvoorbeeld eens op de bank komt en vandaar op mijn schoot, zou een leuke verrassing zijn. Maar Ami is daar niet van. Ze negeert mij trouwens compleet in de ochtend.
En dat is mijn eigen schuld. Toen ik namelijk nog heel vroeg naar het werk moest was ik bang de sjaak te zijn om haar uit te laten, terwijl Vriendin, die dan nog heerlijk lag te snurken, dat een uurtje later zou doen. Met liefde. Ik negeerde haar dus bij het inschenken van mijn kopje koffie. Het hielp. We zeiden elkaar geen ‘goedemorgen’ en zij bleef gewoon doorslapen. Als Vriendin echter de kamer betrad begon haar staartje te kwispelen en begon zij zich vierledig uit te strekken. Ze was er klaar voor.
Als ik nu wel eens beneden kom en haar vrolijk begroet, gaat er nauwelijks een oog open. Lucht ben ik voor haar. Een volstrekt overbodig wezen op haar hondenplaneet. Tenminste, in de ochtend.
Maar het wordt erger. Toen ik haar uit wilde laten, later op de ochtend, bleef ze ongeïnteresseerd op haar kussen liggen. Stond ik daar met muts, sjaal en wanten en uiteindelijk met hondensnoepjes haar te verleiden zonder resultaat. Het duurde en duurde. Ze sloot gewoon haar ogen weer. Te koud, liet ze me weten. En wat ik ook zei, dat ik ook niet van kou ben, dat ik ook liever op de bank ging liggen, dat ik eigenlijk ook niet te koop ben… ze bleef bij haar besluit. Totdat ik mijn muts van mijn hoofd trok, de sjaal op de grond liet vallen. Ze rekte zich uit en liep kwispelend naar de voordeur. In Monster, was ze weer het leukste hondje van de hele wereld. Onze jongedame.