Je kind of je mobieltje.

Gisterochtend, een uurtje of half negen, fiets ik naar het werk. In nog geen dertig seconden zie ik zoveel idioot gedrag op de fiets dat ik eigenlijk vermoed getest te worden. Zo’n programma als ‘zegt ze er iets van of niet’. Ik zeg er iets van. Nu.

Ik haal een vader in, dochtertje voorop, zo’n ukkie dat nog nauwelijks echt kan zitten. Hij heeft één hand losjes aan het stuur terwijl hij met de andere zenuwachtig over zijn beeldscherm veegt. Op zoek naar verloren berichten? Af en toe slaat hij een nerveus oog op om de omgeving in de gaten te houden. Mij ziet hij niet.

Ik haal een andere vader in. Dochter achterop. Hij slingert, want met die ene hand aan het stuur probeert hij ook haar tas en zijn werktas die aan het stuur hangen recht te houden. Aan de andere hand zijn mobiel. De dochter roept ‘papa, je rijdt door rood’. Papa is druk.

Een stoplicht. Een moeder met een baby in een draagzak. Wat schattig. Geen gewone fiets, nee, zo’n super handige bakfiets waar je van alles in kan vervoeren. Dat doet ze ook. Drie kinderen zitten in de bak. Een sterke vrouw. Dat moet wel, want met één hand aan het stuur, de ander haar mobiel, probeert ze vanuit stilstand weg te rijden. Het lukt. Knap.

Heilige

Nee, ik ben geen heilige. Ik kan geen minuut buiten mijn telefoon en alles wat dat ding voor mij vertegenwoordigt. Als ik hem vergeet, ga ik terug. Zo erg dus. Maar ik gebruik het ding niet als ik fiets of achter het stuur zit in de auto. Kan nu trots melden dat dat mijn gezond verstand is maar ik vrees dat leeftijd hier meer het issue is. Ik kan die dingen niet combineren. Het is of het een of het ander.

Verbod

En de kans dat er een verbod komt op het gebruik van je mobiel in het verkeer is groot. Maar helpt dat. Het helpt denk ik alleen maar als ik de moed krijg om iemand aan te spreken op dat idiote gedrag. Of dat we allemaal, bij wet geregeld, iemand mogen vragen: ‘je kind of je mobieltje?’. En dan in beslag nemen. Kind of mobiel.