Je kent vast het gezegde wel. Alles waar ’te’ voor staat is niet goed behalve bij ’tevreden’. Nou dan weet je het wel. Een vriendin van mij herinnert zich nog tot op de dag van vandaag hoe haar moeder reageerde als zij ’te druk’ of ’te blij’ was. “Dat wordt huilen”, zei de moeder. Dat werd het dus dan ook.
Voor mij kan het niet snel ’teveel’ van iets zijn. Maar er is één ding waar het teveel mij lam kan leggen. Dat is een teveel aan enthousiasme.
Idee
Het begint altijd met een idee. Niet zomaar een idee maar een (volgens mij) waanzinnig goed idee, zo iets van ‘waarom heeft niemand dat nog bedacht’. Zo’n idee. Dan gebeurt het. Het idee neemt het over van mij. Het groeit me boven het hoofd. Het krijgt armen en benen en het springt en trekt aan mij. Ik moet iets DOEN. En dan doe ik dus NIETS.
Ik kan niet overweg met een overdaad aan opgetogenheid, ‘excitement’ vind ik een beter woord. Die slechte vibraties, kijk, daar kan ik mee dealen. Makkie. Maar de goede, de bruisende, de energiegevende, de opwinding, de ademnood, de ‘stel je voor’.. het zorgt ervoor dat ik in mijn bed wil kruipen met het dekbek over mijn hoofd. Alles moet eerst maar even tot rust komen.
Computer
Het doet me denken aan de allereerste computer (Apple natuurlijk) die ik kocht. De prachtige witte doos werd afgeleverd. Ik open de doos: Apple computer, Apple stekkertje, Apple toetsenbord en muis, installatie cd’s, boekje. Dat was het wel. En hoewel er niets makkelijk was en is dan een Apple computer uit de doos halen en laten werken, de opwinding was te groot. Ik ben gaan zitten en keek naar wat er nog moest gebeuren. Een trap onder mijn gat hielp uiteindelijk.
Schrijftraining
Ik ben docent creatief schrijven. Schrijven is niet weg te denken uit mijn leven maar van het docentschap had ik eigenlijk al heel snel afscheid genomen. De opleiding volgen was leuk genoeg. Maar nu we plosteling met z’n allen online aan het verpieteren zijn, zag ik mijn gat in mijn markt. Ik ga schrijfcursussen bedenken en aanbieden. Online. Ik begin bij het allereerste begin. Je kan letters schrijven, woorden maken, zinnen vormen. Je hebt een verhaal te vertellen maar hoe dan?
En daarna doe ik dit en dan dat en als dat lukt gaan we naar stap 44 en dan naar stap….
Nee, ik ben niet de eerste die zoiets verzonnen heeft. Bij lange na niet. En toch voelt het als een hele nieuwe stap. Voor mij. En voor jou wellicht?
Gisteren heb ik mijn schrijfmaatjes verzocht mij de komende tijd die broodnodige schop onder de kont te geven en ze hebben toegezegd. Er staat een rij klaar voor mij. Dit blog is het begin. Jullie horen van mij.
1 reactie
Schop!!!!!!!!!!