Je hoeft niet te gaan zitten

Je wordt wakker onder een zware, grijze wolkendeken. Het wakker worden verandert niets aan de dichtheid van het grijs. Alle stappen die je daarna neemt lijken je eerder achterop te brengen dan vooruit. Alsof iemand met twee handen tegen je borst drukt en jij net doet alsof je ergens naar toe gaat.

Eergisteren schreef je over het groene bankje, de foto bovenaan je blog. Hoe je daar kan zitten en wachten totdat iemand naast je komt zitten en vertelt. Hoe je zou luisteren, echt luisteren en later zou vertalen wat je hoorde. Maar soms, dat was je vergeten, komt er iemand naast je zitten die je liever niet wilt horen. Dat je al voelt, met de klap waarmee hij zich laat vallen naast je, dat het slecht nieuws is. Maar ook slecht nieuws moet zitten en vertellen. Terwijl alles in je schreeuwt: ‘Je hoeft niet te gaan zitten. Ga deze bank voorbij, verderop staat er ook eentje’, het helpt niet. Hij moet hier zijn. Net toen de zon scheen. Net toen je nog zeurde over een pijntje ergens ver weg. Net toen je je nog kon troosten met een foto aan de muur. Dat je groots kon vertellen over de weg die we allemaal bewandelen, die omhoog en omlaag gaat. Zo als het leven is.

De grijze wolkendeken voegt zich om je lijf, ademt in als jij inademt en uit als je loslaat. Toch, een deken die meebeweegt is hoopvol. De wolkjes die ergens heus wel licht willen doorlaten. Niet meteen. Niet nu. Maar straks zullen er wolkjes ruimte geven aan licht en lucht. Kan je weer ademen en de weg vinden met elkaar.