Jazzas

Lisa is de eigenaresse van Bella Santorini. Een Griekse schone, blond haar en bruine ogen en een heel aanstekelijke lach. We weten dat ze min of meer een bekende zangeres is. Ze vertelt enthousiast en nodigt ons uit om haar te horen zingen te op een hele leuke Griekse avond. Een zondagavond. Gisteren dus.
We stappen in een busje met twee leuke Nederlandse vrouwen en worden uiteindelijk bij een ’taverne’ gedropt. Door de ramen heen zien we een enorme zaal, rijen tafels en geen mensen. De schrik slaat ons om het hart. Wat gaan we beleven voor die dertig euro? Om het verhaal kort te maken: de zaal wordt gevuld met bussen Japanners, Aziaten en Spanjaarden. De Spanjaarden zijn volgens ons uit een beschermde omgeving voor gedrochten verzameld. De ene karikatuur na de andere beweegt zich heupwiegend op de Griekse muziek. We zien een opgezette hulkvrouw van rond de zeventig, flirten met iemand achter ons. Ze werpt de man oude, geile blikken toe en wij fluisteren dat we dit niet willen meemaken. Waar is Lisa?
Van te voren kregen we een menu te zien en dat is goed want op het bord zijn stukken vlees gekeild, waarvan ik niets herken. Voor de zesde keer wordt de Sirtaki gedanst en vliegen de borden op de grond. De oude Spaanse vrouwen bewegen steeds wulpser met hun overtollig vet dat onder en boven hun jurken vandaan trilt.
Waar is Lisa?

De Japanse tafel fotografeert zich gek en we zien er zelfs eentje meehuppelen. De twee muzikanten en vier ‘dansers’ kijken naar hun publiek met een meelijwekkende blik in hun ogen. Hoe gek zijn die toeristen? Om kwart voor elf rijdt onze bus voor en we vluchten naar binnen.

Lisa is een mooie Griekse, blond haar en bruine ogen.
Vandaag gaan we haar vermoorden.