De beelden zijn indringend. De verwoestende kracht is een cliché als term maar als beeld ontluisterend. Het journaal toont een hond. Voor het gemak hebben ze een wit rondje om het beest heen gezet zodat wij het kunnen volgen. Het hondje rent van links naar rechts, van rechts naar links. Als kijker zie je de zinloosheid van zijn aktie, want achter hem rolt de aarde als een lawine naar beneden. Neemt alles mee wat op zijn pad komt. Ook de hond.
Ik kan met moeite de tranen bedwingen.
Ik vraag me af hoe ik kan kijken naar mensen die doodgeschoten worden, verongelukken of zoals nu, door een beukende kracht worden weggenomen alsof ze veertjes zijn in de lucht. Niemandalletjes. Waarom ik daar bijna onbewogen naar kijk terwijl die hond…
Misschien omdat ik zelf meer op die mens lijk. En die kwetsbaarheid, die volkomen afhankelijkheid terwijl we vrijheid zo belangrijk vinden, die kwetsbaarheid dan te dichtbij komt.
Niet meer zeuren over kou, over regen. Totdat we het weer vergeten zijn.