Ik heb niet veel met hocus pocus gedoe, waarzeggers, voorspellers, berichten uit gene zijde. Ik zou het wel willen. Hoe mooi zou het zijn om af en toe nog eens met mijn moeder te kunnen praten, te overleggen, iets te vragen. De laatste tijd heb ik vaak gedacht, wat zou het fijn zijn als ik haar even kon bellen.
Maar we moeten het zelf doen. Met eigen wijsheid, met het vermogen om gedachten te ordenen en betekenis te geven aan soms betekenisloze dingen. Maar toen ik besloot om mijn eigen tekstbureau te beginnen en een zeker bestaan op te geven vroeg D. aan mij of ze voor mij zou pendelen. Ik vond het spannend. Dat is toch gek want ergens niet in geloven zou dus ook geen spanning moeten opleveren. D. pendelde en het antwoord was positief. Ik moest het maar gaan doen. Hoewel ik misschien dus niet in pendelen geloof, geloof ik heel erg in D, en als zij zegt dat het goed is, dan voelt het al heel wat beter.
Van de week zag ik mezelf ineens pendelen over een kwestie die ons bezighoudt. Ik stond zelf in de ‘nee-modus’, een goede voorwaarde vond ik om een vraag te stellen. Want als de pendel dan ‘ja’ zegt, nou, dat betekent dan wel wat…. Onzin natuurlijk maar soms mag ik best onzinnig zijn. De pendel zei ‘ja’.
Het punt is dat er soms kwesties zijn die lastig en moeilijk objectief te beoordelen zijn. Dan wil ik raad. Eigenlijk wil ik het weten. Wat ik moet doen of juist niet moet doen. Zeker als heel veel mensen er ook een mening over hebben. Dan wil ik een moeder, een vader, een leraar, een wijs mens. Iemand die geen andere belangen heeft dan het goede te willen.
Maar die moeder is er niet meer, die vader is er niet meer. De leraar is een wijs mens en bemoeit zich er niet mee. Dan blijft er niemand anders over dan ik zei de Gek. En de pendel. En uiteindelijk is de pendel niets meer dan een manier om zelf een keuze te maken. Wat omslachtig, dat besef ik, maar dat kun je wel aan mij toevertrouwen.