Ik las in Vrij Nederland een mooi interview van Elly de Waard met Astrid Roemer. Astrid Roemer ontving kort geleden de P.C. Hooftprijs voor proza. Zowel Elly de Waard en Astrid Roemers zijn dichters. Logisch dat het gesprek ook daarom zoveel mooie taalelementen bevat.
Het gesprek gaat ook over mannelijk en vrouwelijk. De vrouwen ervaren ‘wind’ anders.
Elly de Waard zegt hierover: Misschien is het dan doordat jij de wind als een bries hebt leren ervaren dat hij voor jou vrouwelijk is. Ik zie de wind als mannelijk omdat hij voor mij staat voor de aandrift, de creatieve kracht, de activiteit, het doen, de verandering, en dat associeer ik eerder met iets mannelijks dan met iets vrouwelijks.
Astrid Roemer: …‘Maar ik kom uit een maatschappij en een familie waarin de vrouwen actief zijn. Voor mij is alles dat creatief en aandrift is vrouwelijk. Niet dat de mannen bij ons niks deden of zo, maar de vrouwen zijn de spirits. Zij nemen de initiatieven, doen de dingen. Zij zijn het begin en voor mij zijn zij de muze. Ik kan mijn creativiteit alleen maar vrouwelijk noemen…’ en … Ik vind de wind zwierig, ik vind de wind meeslepend, hartstochtelijk, aanhoudend hartstochtelijk, meeslepend, wow, ja, ik vind de wind, hoe moet ik het allemaal zeggen, dat is mijn liefde voor Holland, de wind.’
Elly de Waard vertelt hoe zij altijd zo tegen de wind in moest fietsen, de wind om tegen te vechten.
Astrid Roemer antwoordt: ‘Ik zou nooit tegen de wind in willen fietsen. Dat wil ik niet. Ik heb juist het gevoel: neem me. Doe maar’.
Prachtig hoe we allemaal vanuit een ander perspectief de wereld om ons heen ervaren. Ik kan me beter verplaatsen in het Hollandse windgevoel van Elly de Waard. Maar wat heerlijk lijkt het me om te zeggen: ‘Ik zou nooit tegen de wind in willen fietsen’. Dan neem je de wind de wind uit de zeilen.