Is dat schrikken…

Vanmorgen zit ik heerlijk rustig in de tram. Boekje erbij zoals elke dag. Twee haltes voor mijn uitstaphalte ga ik alvast ruimen. Zo kan ook de persoon die voor mij staat zich voorbereiden op beweging van onderaf.
Vlak bij de halte sta ik op en wat nog nooit gebeurd is… de jongen die daar staat, blijft daar staan. Zijn handen in dezelfde positie, zodat ik gevangen ben tussen raam en armen van jongen. Ik maak oogcontact en zie dan de reden voor dit weigerachtige gedrag. Hij heeft zijn ogen gesloten, zijn mond ietwat extatische verkrampt en op zijn hoofd een keigrote walkman. Hij heeft mij niet zien aan komen.
Gaat helemaal op in de muziek. Ik moet er uit. Ik tik zachtjes tegen zijn arm, hij doet zijn ogen open en constateert verschrikt dat we ons in een eigenaardige positie bevinden. We schieten beiden in de lach. Leuke jongen!