Op Facebook heb ik zojuist een foto gedeeld van mijn overleden nichtje Ingrid. Ze is maar 23 jaar geworden. Het is nu dertig jaar geleden! Dertig! Wat heeft ze veel gemist!
Wat heeft ze mij veel gegeven.
Net als ik was ze een van een tweeling dus dat was al een binding. Ze kon prachtig zingen, een hese, zwoele stem had ze. Ik herinner me dat ze meedeed aan een radioprogramma waar je via de telefoon kon zingen terwijl er in de studio een band speelde. Het lied vergeet ik ook nooit meer: jullie horen me niet neuriën maar zoiets als: ? Is for the way you look at me! Volgens mij heet het ‘extra ordinary’. ‘Buiten gewoon’ dat was ze.
In de tijd dat het met mij heel slecht ging vlak na haar overlijden, had ik een prachtige droom.
Het was haar begrafenis en ik stond angstig en depressief langs de route. Terwijl de kist gedragen wordt, komt zij omhoog en kijkt me lachend aan. Ze geeft me een dikke knipoog!
Die knipoog opende mijn hart weer, er viel werkelijk iets van me af.
De boodschap: het is allemaal niet zo erg. Lach!