Ik wilde iets heel anders schrijven vandaag. Maar een collega valt even bij mij binnen en we praten over kerst en familie. Zij vertelt dat schoonmoeder net geopereerd is en wel of niet voor de kerst naar huis zal gaan.
Ineens zie ik mijn moeder bij ons aan tafel zitten. Drie jaar geleden. Ze was zo ziek maar wilde toch meedoen. Ze zou tussendoor even op bed gaan liggen als het niet meer ging. Dat feit alleen al, mijn moeder zou nooit ergens anders dan in haar eigen bed gaan liggen! Maar nu deed ze het wel. Ik hielp haar naar boven en sloeg het dekbed open.
Welterusten mam.
Nog geen drie weken later is in ze in haar slaap overleden. Pas toen we foto’s terugzagen van die kerstavond met de hele familie aan tafel, zien we hoe slecht en ziek zij er uit ziet.
Zo klein, zo weinig nog over van die trotse vrouw. De ogen diep in de kassen, het smalle gezicht.
Soms word je overvallen door een verdrietige herinnering. Verdrietig omdat we haar daarna moesten missen. Maar ook een fijne verdrietige herinnering. Zij bij ons aan tafel. Zoals het hoort. Ik mis haar.
3 reacties
wat mooi en treffend. Je gaat je steeds meer realiseren dat wat wij hadden en hebben niet zo vanzelf sprekend is.
Mooi!
Je bent een gelukkig mens.
Wie vindt er troost door zo’n bijzondere familieband?
Brok in mijn keel …