Ineens dat besef, dat dood, dood is

Vreemd, ik lig van de week op bed en allerlei gedachten passeren de revue. Beelden, woorden, gesprekken. Ineens voel ik zo ontzettend het gemis van mijn moeder. Nog niet eerder heb ik dat zo sterk gevoeld. Hoe ga je om met de dood? Iedereen op een eigen wijze, de mijne is: doorgaan en ja, af en toe aan denken. Weinig huilen, wat is, is. Maar ineens dat besef dat ze echt nooit meer terugkomt. Dat ik haar nooit meer zie, voel, hoor, ruik.

Een verdrietig gevoel. Ze is net weer oudoma geworden, van het vijfde achterkleinkind alweer. Zoon van mijn nichtje. Weer een nazaat die zij niet kent. Wat had ze dat leuk gevonden, de zoon van haar kleindochter te ontmoeten.

Het is bijna of ik haar kan aanraken. Haar zachte huid en op het laatst, haar kwetsbaarheid. Ik wil haar zo graag nog een keer voelen. Niet voor mij maar voor haar. Ik verlang niet langer naar moederarmen want ik ben veilig, op mijn plek met heel veel armen om me heen. Maar zij? Wat zou ik haar graag in mijn armen houden en niets zeggen, geen woorden maar alleen laten voelen dat ik van haar hou.