Ineens ben je patiënt

doctor-1299996_640Gisteren had ik een kleine ingreep aan mijn voet. Een beknelde voetzenuw zou verwijderd worden, een operatieve handeling van een kwartiertje. Huppelend (theoretisch gezien dan want in de praktijk lukt me dat helaas niet) loop je het ziekenhuis binnen met twee krukken vrolijk zwaaiend in de lucht. Je lacht wat, praat, drinkt geen koffie.

Je wordt opgehaald. Je bed, je blauwe schort, paracetamol, een infuus in je pols, vragenlijsten. Je moet nu mee. Je wordt in bed gedirigeerd, krijgt nog een inhaler voor iets??, Je wordt door gangen gereden en de anesthesist komt mijn been ‘blokken’. Na drie kwartier word ik uiteindelijk de OK binnengereden. Daar staat een team voor je klaar. Of ik nog een keer kan zeggen waarom ik daar ben. Of ik weet wat er gaat gebeuren. En oh ja, of ik gereanimeerd wil worden mocht dat nodig zijn. Ik schreeuw: JA.

Een gezellige groep mensen die ik over hun weekend hoor vertellen. Over lekkere wijn. En ik denk ‘oh, zij drinken ook (te veel) wijn. Link met dit werk’. Er wordt door drie man iets aan mijn voet gedaan, het meisje naast me vertelt hoe ver ze zijn. Dan hoor ik kreten van bewondering. ‘Jeetje, kijk dan, daar is ‘ie, zo, wat een ding, die is huge’. Gaat dat over mij? Over dat schattige zenuwknoopje waardoor ik al drie jaar niet lekker kon lopen en die ze op de foto niet konden ontdekken? Ja dus. De chirurg zegt: ‘nou mevrouw, dat was hoog tijd om die te verwijderen’.

Omdat ik er lekker bij ben geweest mag ik bijna direct naar de zaal terug en laat me verwennen met koffie en brood. Het is gezellig en meer, ik heb totaal geen pijn want ik heb geen been, zo voelt het tenminste. De fysiotherapeut komt langs om mij uit te leggen hoe ik mij met krukken en een lamme poot, toch voorwaarts kan bewegen. Dat gaat toch helaas niet omdat huppelen en springen met een kunstknie geen optie is. Dus word ik naar de auto gerold en thuis hebben we gelukkig ook nog een stoel met wieltjes er onder.

Door totaal geen controle te hebben over mijn been realiseer ik me hoe mensen met een verlamming zich moeten voelen. Dat je vanuit je hersenen enorm je best doet om de boodschap naar je voet over te brengen maar dat er totaal geen reactie komt. Wat afschuwelijk. Als ik vannacht ineens mij grote teen kan bewegen, haal ik opgelucht adem.

En vanmorgen voel ik me patiënt, want ik voel weer. Au.

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden