Een collega van een andere afdeling vraagt of ik een paar minuutjes heb. We gaan een kamer binnen, ze sluit de deur. Ze vertelt dat B. is overleden. Ik kijk haar wazig aan. B? Ze laat nog wat woorden vallen en het dringt tot me door. B. is overleden? Mijn B? Ik voel hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrekt alsof iemand je met platte hand geslagen heeft. Ik deel wat herinneringen met mijn collega en ga terug naar mijn werkplek. De dag is bijna om en dat is goed want ik ben tot niets in staat.
Op internet zie ik de overlijdenskaart. Een foto van B van toen. Een foto van B van niet zo lang geleden. Een oudere dame, grote zonnebril op, grote hoed, flaporen die olijk door haar rode haren steken, een zuurstofslangetje in haar neus en twee vingers die triomfantelijk in de lucht worden gestoken. Wat zou ze zeggen? ‘Fuck alles?’
Ik zeg wel eens gekscherend dat ik twee levens heb, dat van vroeger en dat van nu. Het leven van vroeger kan en wil ik met weinig mensen delen. Uit dat leven komt B. B. was de wijze en onwijze vrouw die mij ooit oppikte toen het niet meer ging. Ze was groot en klein, dapper en bang, woest en liefdevol. Net een gewoon mens zou je zeggen maar B. was extreem in alle hoogte- en dieptepunten. Ze was moeder en kind. Heel veel jaren deelden we alles wat er was. Leefden een leven buiten de realiteit maar het was wel mijn realiteit. Een wazige periode. Een aaneenschakeling van gevoelens, van diepe dalen, van grote stappen, van mezelf kwijtraken en terugvinden. Haar dochtertje, haar mannen, het overlijden van haar engelachtige baby binnen het jaar, het gieren van plezier, het krijsen van verdriet. Er hing een groep van ‘groupies’ om B. Mensen die nog te klein waren om op eigen benen te staan. Die haar aanbaden en de mensen die dat niet deden maakten dat ze weg kwamen uit die gekte.
Ik heb van de een op de andere dag gebroken met haar en haar wereld. Dertig jaar geleden nu. Breken om heel te worden. Een deken over het leven van toen dat af en toe even oppiept maar er zijn geen mensen meer uit die tijd, dus ook geen herinneringen om te delen met hen die het weten. Natuurlijk weet ik het zelf diep van binnen nog wel. En gisteren, starend naar de foto van B komt het naar boven, heftig en groots. B. wordt vandaag in kleine kring begraven.
Op haar kaart staat:
Als je aan mij denkt, onthoud dan de tijd, dat je mij het meeste lief hebt gehad. (Rainer Maria Rilke)
Lieve, lieve B. Dat is niet moeilijk. Makkelijk zelfs.
1 reactie
Ik weet het. x