Afgrijselijke beelden. 250 Syrische soldaten die, slechts gekleed in een onderbroek, de woestijn in worden gejaagd door IS. Met de armen omhoog, rennend de dood tegemoet. Opgejaagd als vee, met dierengeluiden naar elkaar toe gedreven om dan een kogel door je kop te krijgen.
Vijanden van Allah wordt in de film gezegd. Ik begrijp er niets meer van. Allah, God, het maakt me niet uit. Stop deze waanzin in de hoofden van de IS-strijders. De grootheidswaazin van een paar gekken die zoveel leed veroorzaken. De moeder van een Amerikaanse journalist doet een oproep aan IS. Aan de menselijke inborst van de strijders, om haar, haar zoon terug te geven. Het maakt volgens mij geen enkele indruk behalve dat zijn kans om dit te overleven nog kleiner is geworden. Wat een wereld van leed.
Bij alle dagelijkse dingen die ik doe, voel ik de bijna nutteloosheid hiervan. We leven hier door in afwachting van… ja, van wat.
Is het echt een utopie om te geloven dat liefde het antwoord is. Hoe lang duurt het voordat lief hebben verandert in haten? Tot we zelf getroffen worden of tot we getroffen worden door het leed van anderen. Ik hoop niet dat het gaat gebeuren. Want als we de liefde niet meer voelen, is het einde echt in zicht. Geloven in liefde klinkt zo veel beter dan geloven in Allah. Behalve als je gelooft dat Allah liefde is.