Gisteravond was bij Humberto Tan een jongetje, met zijn moeder, te gast. De jongen was als meisje geboren en had als kleuter al het besef dat het niet klopte. Al een paar jaar gaat zij/hij nu als jongen door het leven. Hij ziet er uit als een jongen, prachtige open blik, puur en volwassen, helaas.
Als ik hem zijn verhaal hoor vertellen dan word ik zo enorm geraakt door deze onmenselijke opdracht. Ga er maar aan staan. Zo jong al beseffen dat je in het verkeerde lichaam bent geboren, dit kenbaar maken, je weg vinden tussen andere kinderen en voor jezelf gaan staan. Zo jong al bezig met de essentie van leven: worden wie je bent.
De lange weg van medicijnen, elke maand injecteren met hormonen en wachten totdat de geslachtsverandering werkelijk kan plaatsvinden. Hij zegt ook soms heel verdrietig en somber te zijn.
Wat een moed en wat een geluk dat er een moeder naast hem zit die hem overal in steunt en aan zijn zij staat. Een moeder die weet dat hij een lange weg levenslang moet afleggen. Alleen.