In herhaling

Vanmorgen word ik weer overvallen door dat bekende, aparte gevoel. Maar, ik realiseer me dat ik daar al eens over geschreven heb. Dat weet geen hond meer, dat besef ik ook. Maar origineel is het niet. Ik vraag me af hoe vaak we onszelf herhalen zonder dat we het doorhebben? Dat is het ergste, het niet doorhebben. Dat een ander denkt: ‘dat heb je al verteld’ of ‘daar hadden we het gisteren al over’. Toch ga ik mezelf herhalen omdat ik het nog steeds een aparte ervaring vind.

Ik ga soms met de tram naar mijn werk. Mijn halte waar ik uitstap is in de tramtunnel. Niet zomaar even onder de grond, maar wel twee roltrappen lang onder de grond. We zitten in stilte in de tram, het is nog rustig. Ik lees een boekje. Als ik uit moet stappen zie ik pas hoe druk het is geworden terwijl ik met mijn hoofd bij andere zaken was. Ik stap uit. En neem de eerste roltrap naar boven. Daar begint het. De tweede roltrap.
Die mij van het donker in het licht brengt.
Van slaap naar wakker.
Van vrij naar werk.
Van stil naar luid.
Van in naar uit.
Van binnen naar buiten.
Het leven ingespuugd worden, soms met tegenzin, soms met het gevoel van nieuwe kansen.

Dat gevoel op die roltrap. Is onbeschrijflijk.

1 reactie

Anoniem 11 september 2014 at 09:36

is niet onbeschrijflijk, heb je net gedaan nl

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden