Gisteren schreef D. dit aan mij via een persoonlijk facebookbericht. Ik, wij, zouden nog in de bloei van ons leven zijn. Ik schreef meewarig terug: mwah, bloei van ons leven? D. is 77 en daarom schrijft ze ook dat voor iemand van haar leeftijd, meiden van begin nog wat, hun leven voor zich hebben. Dat is zo. Haar bericht geeft me een triest gevoel omdat ik weet hoe veel en graag zij en andere mensen van die leeftijd, nog dingen doen. Dat je steeds weer afscheid moet nemen van mensen maar ook van gedachten, dromen, activiteiten. Dat proces begint al veel eerder want ook wij zitten in een fase waarin we al van veel mensen afscheid hebben genomen. Het vooruitzicht is geen leuke. Ouder worden, oud zijn, graag, maar hoe dan?
Toch voel ik me dankbaar want we zitten wel degelijk in de bloei van ons leven. Wat een vol en rijk leven hebben we. Een warme familie, vrienden om door een ringetje van liefde te halen, een gevuld leven met werk en hobbies, een relatie die nog honderd jaar zal duren, een land waarin nog geen onherstelbare oorlogen zijn uitgebroken, waar we mogen zijn wie we willen zijn. We gaan op vakantie, we pikken een terrasje, we hebben veel van alles. En we ontmoeten nog dagelijks mensen die ons iets leren. Lezen nog dagelijks mooie zinnen, worden geraakt door grote en kleine dingen. Ik ga D. antwoorden dat we inderdaad in de bloei van ons leven zitten. Daar heeft zij een belangrijk aandeel in.