Imagine

Een grasmat van zo’n verbazend groen dat het je doet blozen. Een grasveld zo glimmend en glanzend dat je eerste gedachten zijn: ‘schoenen en kleding uit en rennen’. Zo’n grasmat. Waar de kleur je tegemoet twinkelt. Waar de geur hangt van lente en nieuw en belofte. Een groot groen veld moet het zijn. Waarop je kan voetballen.

Ineens komen daar mannen op het veld gelopen. In oranje. Helden zijn het. Mooie, echte mannen. Niet knap of zo maar stevig, gespierd, eerlijke koppen, brede kaken zoals uit de romannetjes waarin we ons willen verliezen. Mannen die niet alleen groot zijn van postuur maar groot van karakter. Ze gaan voetballen. Op hun shirt staat Nederland en je denkt wat ben ik blij dat ik daar onderdeel van uit maak. Wat een eer om door deze mannen vertegenwoordigd te worden. Er is een scheidsrechter en een ander team. Niet belangrijk. Oranje gaat beginnen. Ze kijken elkaar aan en één blik naar elkaar zegt genoeg. Er gaan duimen omhoog een kushand naar de trainer die relax toekijkt omdat hij vertrouwen heeft in zijn jongens. Net als wij.

Er zijn bekende namen bij. En ze spelen zo verblindend mooi voetbal dat elke pass een oh-geroep uit het publiek veroorzaakt. Staande ovatie om de wijze waarop de linksbuiten een splijtende voorzet geeft. Mooier op maat is niet mogelijk. Ook niet hoe de spits zijn hoofd tegen het leer beukt en het net van het goal van de tegenpartij nog maar net genoeg veerkracht heeft om de bal terug te geven in het spel. Alles is mooi. De jongens bekloppen elkaar op de schouder. En ze tillen iemand omhoog. Die nieuwe jongen die net mee mag doen en waarvoor het allemaal nog zo spannend is. Er wordt achter elkaar gescoord. Het ene doelpunt nog mooier dan het andere. Ze hadden er maar 2 nodig maar waarom het daarbij laten? Iedereen moest scoren. Elf man, elf doelpunten. De liefde voor volk en vaderland is groter dan het individu en dat stralen ze uit. Zelfs de laatste man wordt in de gelegenheid gesteld om te scoren. De keeper met die twee linker voeten, ook hij mag zijn team en land vertegenwoordigen op het scorebord. Iedereen is in extase.
De scheidsrechter, een kale booskijkende man, tovert een glimlach om zijn dunne lippen en vraagt of hij een oranje shirt mee mag nemen na afloop.
Het eindsignaal klinkt. Honderduizend man in gele, in groene in wit-zwarte, in blauwe shirts staan op en trekken massaal de t-shirts uit en heffen oranje geverfde duimen op. Zoveel duimen. (honderdduizend maal twee!!!!) Alles is oranje en samen met dat prachtige groen veld geeft dat een beeld van absolute schoonheid.

Zullen we nog zomer krijgen dit jaar?