Ik zou wel willen lachen, maar ik kan het niet meer

Rimpels. Een simpele rimpel tot daar aan toe. Maar deze jongen kan het op zijn buik schrijven. Aan deze hoeveel rimpels is niet heel veel te doen.

Ik zag van de week de aankondiging van de nieuwe cd van Barbra Streisand. Ze staat op de foto en ik kijk en en denk: ‘waar is Barbra’ gebleven? Het is een pop geworden, een standbeeld, een plastic omhulsel.

Ik vind het jammer. Ook ik trek wel eens mijn overtollige nekvelletje naar achteren of trek met twee handen mijn gezicht weer in een oude vorm. Twee handen is niet genoeg om het in één keer voor elkaar te krijgen.

Maar deze totale verbouwing? Dat je je overal opnieuw moet voorstellen. En wat zit er onder de jurk. Of laat je de hele boel stuken?

Mummie

Van de week zat modeontwerpster Sheila de Vries bij Pauw aan tafel. Als een mummie bewogen alleen haar ogen heen en weer. Dus ze leefde nog wel. Maar ook zo’n onnatuurlijk gezicht. Toen ze probeerde een oppervlakkig glimlach te produceren lukte dat amper. Aan een rimpel in haar neus was te zien dat ze lachte. En die rimpel herkende ik. Van Monique van de Ven. Die heeft ook zo’n schattige, dikke rimpel in haar neus als ze lacht. Deze oorspronkelijke, prachtige vrouw heeft ook het een en ander laten doen. Het zal nodig zijn in het vak, maar ik vind het zonde. Alle eigenheid verdwijnt. Ik heb er helemaal geen moeite mee dat vrouwen en mannen rimpeltjes wegspuiten of het een en ander glad trekken. Maar het origineel mag wel zichtbaar blijven.