Gisteravond rond de klok van acht, zouden we het doen. Zoomen met Vrouw & Co. Om te kletsen, te lachen, bij te praten en te zingen. Dat laatste bleek nog niet mee te vallen.
Zoals elke beginnende zoom-sessie is er eerst alle tijd nodig voor de techniek. Zo zien we sprekende vrouwen die niet te horen zijn, horen we vrouwen die niet te zien zijn, zijn er vrouwen die niet te horen en te zien zijn en praten we allemaal door elkaar. Maar dat laatste zijn we gewend.
Lied
Ik had een lied geschreven over de tijd waarin we leven. Typisch een Vrouw & Co-lied, ware we niet gestopt. Maar daar zaten we dus, met muziekje, teksten, helemaal klaar om de hit van dit moment te gaan maken. Al na twee zinnen zie ik moeizame koppies op het scherm. Is samen zingen in het echt al niet echt een makkie, met Zoom is het niet te doen. Met verschillende snelheden van internet, oude netwerken, oude computers, nieuwe computers: we zingen allemaal ons eigen lied. En, dat is knap, nergens gelijk.
Toontje lager
Na zoveel weken al niet zingen zijn de stemmen stroef en lijkt het alsof we allemaal een octaaf lager zijn gaan zingen. Dat komt mij goed uit, nu kan ik weer meedoen. We nemen het op om het straks de ether in te gooien. Dachten we. Eerlijk, ik heb het resultaat nog niet gehoord maar ik denk dat het een itempje voor intimi zal worden.
Of het moet zo vreselijk slecht zijn dat het grappig is. Dan mag het weer wel.
Dan maar geen lied
Met halve hoorbare zinnen, maken we elkaar duidelijk dat het vooral om de lol gaat. En dat is er. Maar we delen ook even ons persoonlijk leed en ongemak met elkaar, en onze dankmomentjes. Die zijn groter gelukkig. Maar we merken ook dat thuiswerken voor de een een zege is maar dat het voor de ander een nog drukkere werkdag betekent.
Met een groot gevoel voor optimisme spreken we een dag in juni af om elkaar echt te ontmoeten.
We zwaaien. We geven handkusjes. We verlaten de ruimte.
1 reactie
Inzoomen dat lied! 😄