Ik zie kleur

Voor het eerst in twee maanden tijd, durf ik een plaatje met een kleur te kiezen. Ik word wakker met een eigenlijk redelijk gevoel. Niet misselijk, goed geslapen. Vreemd, want ik moet zo naar kuur twee.

Ik heb trek en bestel bij Vriendin een heuse boterham en een flesje ‘voeding. Ook Vriendin is blij. Ze toont me een foto van de nacht ervoor. Ik was naar bed gegaan omdat mijn ogen dichtvielen en ergens na die tijd is Ami naast me komen liggen. Ik verbeeld me niks. Het heeft niets te maken met mij maar met de deur die openstond en de gigantische lege plek naast me. Maar toch, ik kan aan dit verhaal een draai geven van geluk en ‘zie je wel, Ami is heus een gevoelig hondje voor haar baasje’. Als ik Ami erop aanspreek doet ze net alsof er niets bijzonders gebeurd is. Maar ik weet beter.

Kuur

In het ziekenhuis was me opnieuw een kamer privé beloofd zodat Vriendin bij me kon blijven maar helaas is het niet goed gegaan. Ik kom te liggen bij een man die met zijn dochter is. Balen. Nog geen twee minuten later stapt een verpleegster binnen. ‘Mevrouw, ik heb een andere kamer voor u’. Jawel, toch gelukt dus. Ik adem al een stuk lichter.
De infuusspuit gaat fout maar oké, ik heb twee armen. Het verloopt voorspoedig en we mogen naar huis. Bij de lift hoor ik ‘Dag Anja’. Ik draai me om en zie G. Zij had me al bericht over de mogelijkheid van een ontmoeting omdat zij daar wekelijks komt voor een kuur. We praten wat en het is ‘vertrouwd. Vreemd na meer dan 35 jaar.

Bloemen en kaarten

Er liggen weer twee kaarten in de bus. Geen dag gaat er nog voorbij zonder kaart. Hoe bijzonder. Ik ontvang bloemen van H van BNI, Bloemen van P en F, bloemen van klanten. Op één dag. Een lieve kaart van mijn broer en mijn schoonzus. Elke kaart van mijn broer ontroert me, vraag me niet waarom. Alle appjes van mijn koor en schrijfgroep, bekenden, vrienden, klanten die meedenken.
In de auto zeg ik tegen Vriendin ‘dit is een dag dat ik zou kunnen bloggen’. Dus niet gedraald. Voor de dag ermee met het goede gevoel. Ik ben niet alleen blij voor mezelf, ik ben vooral blij voor Vriendin. Hoe moeilijk is het om als mantelzorger om te gaan met het leed, de pijn, het ziek zijn van iemand die je lief hebt en hoe graag wil  je een keer een fijner verhaal horen. Blij voor mijn familie die meeleeft en lijdt en ik zie het en kan er niets anders aandoen dan dit verhaal schrijven.

Misschien duurt het maar even. Maar weten dat het kan, zo’n dag ertussen, geeft hoop.  Geeft kleur.
F. zei me dat blauw en geel de beste kleuren voor mij zijn. Misschien daarom mijn zoektocht naar ‘zonnebloemen en andere gele bloemen’.