Van huis uit ben ik katholiek opgevoed. Dat heeft mij niet bijbelvast gemaakt. Herinneringen zijn er aan mijn twee zussen en hoe we samen giechelend vooraan in de kerk zaten. En aan het jongerenkoor waar heel veel leuke jonge(ns)ren op zaten die niet konden zingen en met wie ik wel verkering wilde.
Nu de moeder van Vriendin is overleden ben ik bezig om teksten van psalmen/liederen uit te tikken om bij de intieme herdenking deze morgen te delen met elkaar. En hoewel in het begin ik alleen maar dacht: pfff, wat een teksten en wat een trieste melodie-lijn, de woorden van sommige teksten blijven haken in mijn geheugen. Wakker worden met ‘ik zie een poort wijd open staan’ is bijzonder.
En dan komt een herinnering aan mijn moeder. Net zoals de moeder van Vriendin hield zij van Jim Reeves. Zijn platen werden grijs gedraaid en mijn moeder kon alles meezingen. Eigenlijk haalde mijn moeder ook veel meer uit het geloof dan dat ik me destijds realiseerde.
When my way groweth drear
precious Lord, linger near
when my light is almost gone
hear my cry, hear my call
hold my hand lest I fall
take my hand, precious Lord
lead me on
Hoe mooi is het om het geloof te hebben? Om te weten dat er op je gewacht wordt daar waar het vrede is? Om geloof in het geloof te hebben?
Ik word niet ineens een gelovig meisje hoewel ik ook niet ongelovig ben. Ik geloof in het goede waar het ook vandaan mag komen. Maar ik ben blij dat Vriendin’s moeder zich gesteund voelde door het geloof. Misschien was geloof het wel waardoor mijn moeder en Vriendin’s moeder het leven konden dragen? Want dat zij daar steun bij nodig hadden, is zeker.