Ik wou dat ik een sticky was, dan zou ik niets vergeten
bijvoorbeeld waar mijn balpen was en wat jij wilde eten
Nu gaan de ontwikkelingen zo snel, kunnen we van alles en zelfs dat waar we nu nog niet eens van dromen… toch blijven er wat zaken achter die ik nu ineens ga missen. Mijn geheugen laat me in de steek. Nog niet heel ernstig maar wel iets om me een beetje zorgen over te maken.
Gisteren ging ik eens door wat schrijfwerk van mezelf. Gedichten, liedjes, zomaar teksten. Het zijn er veel en ze staan, zoals niemand die mij kent zal verbazen, niet netjes gerubriceerd. Ik vind een mapje ‘Gerry’. Een dichter bij wie ik jaren geleden een workshop deed. In het mapje staan gedichten. Mooie gedichten. Gedichten waarvan ik geen klinker meer herken. Ik vind één gedicht dat ik zelf mooi vind en plotseling twijfel ik erg. Is dat mijn gedicht? Heb ik dat geschreven? Of is het een gedicht van een bevriende schrijver dat per ongeluk in een fout mapje terecht is gekomen?
Vaag weet ik over wie het gedicht gaat dus dat stemt hoopvol. Maar om nu iets te publiceren wat niet van mij is om daarna beschuldigd te worden van plagiaat…
Ik herken wel het compleet los zijn van eigen teksten. Levenslopen, drankliedjes, welkomliedjes… ik heb ze geschreven want mijn naam staat er bij maar verder dan dat gaat het niet. Hoe erg zou het zijn dat je plagiaat pleegt zonder kwade zin? Dat je het gewoon niet weet. Dat er ergens in je hersens iets gaande is en jij je dingen toe-eigent die niet van jou zijn. En dat je daar nog goede verhalen bij hebt ook…
Ik vind dat we geboren zou moeten worden met een usb-ingang. Waar maakt me niet uit. Als we er allemaal eentje hebben wordt het nog een modieus ding ook. Op dat ding staat alles wat van onszelf is. Eigen gedachten, kronkels, woorden. In laatjes die automatisch worden aangemaakt. Een laatje met alle mensen die we ooit ontmoet hebben met naam en toenaam. Een laatje met alle belangrijke data op een rijtje. Een la met fouten die we niet meer moeten maken. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe moeilijk kan het zijn?
Tot die tijd wacht ik op antwoord. Ik heb twee vrienden geschreven over het gedicht. I. schrijft: ‘Het zou heel goed van jou kunnen zijn, het lijkt qua toon op ander werk uit die tijd’.
En dan herinner ik me hoe ik daar in Frankrijk in een wereld werd gezogen die mij vreemd was maar waarin ik me volkomen thuis voelde. Dat het ene gedicht na het andere uit mij rolde. Alsof de gedichten er al waren en ik ze enkel uit de lucht hoefde te plukken. Wat mooi was dat en wat een mooi antwoord op een ‘vergeten’ gedicht. En dan klopt het weer helemaal. Die gedichten waren niet van mij. Ik heb ze enkel gevangen.